ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ . Μέρος πρώτο .
Εκείνος ήταν μόνος , με τα στενά του χείλια σχεδόν ρόδινα , ηδυ-
παθής μέσα στο λειψό κόψιμο της μέρας . Καθόταν με χαλαρωμέ-
νη ακρίβεια και κρατούσε το τετράγωνο ποτήρι πάνω στο μαρμά-
ρινο άσπρο τραπέζι . Στο βάθος η πόρτα ήταν ανοιχτή - τα περι-
γράμματά της φεγγίζουν , καθώς κορνιζάρει το απόλυτο σκοτάδι ,
μια βίλλα στη βόρεια ακτή της Γαλλίας . Στο μαύρο σκοτάδι ένα
δεύτερο , ψηλό , καφέ σκούρο τραπέζι . Στη μέση του καφέ τραπε-
ζιου μέσα στο μαύρο σκοτάδι , μια βάση από σκούρα πράσινα φύλ-
λα και σε τρεις πόλους καρφωμένα τρία κόκκινα μήλα . Τώρα η
μύτη του είναι ωχρή , σχεδόν μπεζ και σκιάζει ελαφρά το πάνω
χείλι , που συσπάται βαθύτερα , πιο ύποπτα ; κρυφότερα , ένα κομ-
μάτι γέλιου πάνω σ' ένα εύλογο τραύμα . Τα μάτια του είναι κλει-
στά με μια κηλίδα φως στα ματόκλαδα και τα μαλλιά του καφέ ,
ο άνεμος τά 'χει ασφαλίσει και τότε , χαμηλά , ανάμεσα στα άψογα
ερωτικά πόδια του , το μπουκάλι : The St.Raphaelites. Years ago ,
their movement had a great influence on people's taste .
Η Ολυμπία νεκρή χιλιάδες χρόνια , οι Μυκήνες λίγη τέφρα στη
στεγνή καρποδόχη του ΄Αργους , εδώ τα μυαλά του βασιλιά σκου-
λήκιασαν και οι γεννητικοί του αδένες ύγραναν μια υποψία το
χώμα κι αν ο πατέρας του Ορέστη υπήρξε , ο Ορέστης είναι τώρα
μαζί μου , κοιμούμαι ανάμεσα στα πόδια του , ακουμπώ το ζεστό
λαιμό του , στο στομάχι του μεγαλώνουν τα μεσοδιαστήματα των
σπονδύλων μου . Το χέρι του με το στραβωμένο καρπό πέφτει ξεδι-
πλωμένο και σβήνει το θερμασμένο νερό του συντριβανιού , τους νοι-
κιασμένους κήπους και τα μαρμάρινα δέντρα , πάνω στη μαρμάρι-
νη κλίμακα σβήνει κι ο ίδιος τον εαυτό του αθόρυβα , το ξέρω με
μια διαυγή καθαρότητα , ακούω την υφασμάτινη φωνή του να α-
ποσπά με λαγνεία τις επιχρυσωμένες πόρπες της ιστορίας .
Κατάθεση '74