α'
Ελάτε λέξεις
και κουρνιάστε σαν πουλιά
σ' αυτούς τους στίχους .
β'
Αυτοί οι στίχοι
τείχη ενάντια στις ορδές
βάρβαρων ήχων .
γ'
΄Υπιος ποιητής
ιπτάμενο τραγούδι
ονειρεύεται .
δ'
΄Απτερες λέξεις
σα μαδημένα πουλιά
σέρνονται χάμω .
ε'
΄Αγουρο ακόμα
κόπηκε το ποίημα
τώρα σαπίζει .
στ'
Αυτός ο έρωτας
στο ποίημα δε χωράει ,
το περιέχει .
ζ'
Μη με λυπάσαι ,
ποίηση , πάρε το φως μου ,
φτάνει να λάμψεις .
η'
Αγρύπνιας νύχτα .
Την ψυχή μου αγρικώ
να σιγοτρίζει .
θ'
Νύχτα παγερή
διάτρητο ταβάνι
το στερέωμα .
ι'
Τη νύχτα πάντα
φως ανάβει ο τυφλός
για να τον βλέπουν .
ια'
Πάνω απ' το χάος
γέφυρα το χέρι σου ,
φωτός αψίδα .
ιβ'
΄Εκπτωτο αστέρι ,
αναδεύεις στο βυθό
σαν αστερίας .
ιγ'
Αυτό το ψάρι
αγάπησε τον ήλιο
κι έγινε τσίρος .
ιδ'
΄Εχιδνα ο χρόνος
και παντού ελλοχεύει
ταχυθάνατος .
ιε'
Τινάχτηκε έξω
απ' το δίχτυ του καιρού
σαν πεφταστέρι .
ιστ'
΄Αχρηστα χέρια
κουπιά έξω απ' το κύμα ,
ρίζες δίχως γη .
ιζ'
Θεέ μου , τι αόρατο
ναυάγιο που είναι
η έρημη ζωή !
ιη'
Θλιμμένο χέρι ,
μέσα στην τσέπη κρύβεις
τη μοναξιά σου .
ιθ'
Κρατάει πολύ
ο θάνατος , κρατάει
ολόκληρη ζωή .
κ'
΄Εμαθες να ζεις ;
Καιρός να μάθεις τώρα
πως να πεθάνεις .
κα'
΄Ελα να κάνουνε
έρωτα , να ξεκάνουμε
το θάνατο .
τα τραμάκια
Θεσσαλονίκη 1997
η φωτο από το Parakato.gr
