Η χώρα που αγαπήσαμε σιγά σιγά πεθαίνει
κάθε στιγμή στον κόρφο της ανοίγει νέα πληγή
ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
΄Οταν το χώμα λασπωμένο καταπίνει το φως
και το σκοτάδι επιμένει στην αναρίθμητη πορεία του ,
όταν τα όνειρα ορίζονται κατόπιν σχεδίου
και μέσα στις άδειες αίθουσες πλανιέται ακόμα ο ήχος
από τις πόρτες που κλείσαν δυνατά ,
όταν το μαχαίρι στέκει στη θήκη
ανήμπορο να κυνηγήσει το χρόνο
και να σκοτώσει μια και καλή ,
όταν η ποίηση αναλίσκεται σε κοσμικές διαδηλώσεις
- και όλοι κατεβαίνουν ήσυχοι στην αγορά
χωρίς καθόλου να ψιθυρίζουν
επειδή έτυχε νά ' ναι νεκροί
κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο σ' όσα θ' ακολουθήσουν .
Τα πρόσωπα που αγαπήσαμε
που τα μάθαμε μόλις για να τ' αγνοούμε
είναι κατάστικτα από έντρομα βλέμματα
φορτωμένα με αστικές αγωνίες .
Τα είδαμε στη μάχη να λιποτακτούν .
Δίπλα χτυπιόντανε οι ασπίδες με τα δόρατα ,
λαμπύριζαν στον ήλιο οι πανοπλίες ,
πέφτανε οι νεκροί σα θερισμένα στάχυα ,
κι αυτοί κοιμώντανε τον ύπνο τον περίλυπο .
Τα βράδυα κατηφόριζαν στην ακροποταμιά
κάτω απ' τ' ολοκαίνουργιο φεγγάρι
- προσποιητά αγνώριστο -
για να διαβάσουν τις φωνές των φίλων απ' την άλλη όχθη
νοήματα πολυεδρικά ,
φωνές ακατανόητες ,
σκιές φαντάσματα μονάχα βλέπανε
καθώς πολυβολούσε το σκοτάδι
κι όλοι βλέπαμε
πως δε θ' αντέξουν άλλο καλοκαίρι .
Πόσοι πνιγμένοι τώρα στο πέλαγο ,
πόσοι ναυάγησαν και τρέχουνε τρελοί στις αμμουδιές ,
κυνηγημένα αγρίμια της ήρεμης χώρας .
΄Αλλοι αυτοκτονούν
άλλοι κάνουν ταξίδια στα νησιά
και είναι αρκετά περήφανοι μες στην αταραξία τους .
΄Αραγε θα πιστέψουμε καμιά φορά πως πέφτουμε ,
ολοένα πέφτουμε ,
μέσα στα δόντια τ' άσπρα του χειμώνα
που έρχεται θριαμβευτής
καθώς φωνάζουν οι στατιστικές .
San Francisco
Kατάθεση '74
Εκδόσεις Μπουκουμάνη