Η ΄Ανοιξη βομβαρδισμένη
απ' τα έγχρωμα κουνούπια του Demerara
.

Ο ΄Ηλιος διαβάζει ποιητικά

περιττώματα στη Σόλωνος


Η διανόηση χειροκροτεί

υποτακτικές κυβερνήσεις

και


η ποιητική νομενκλατούρα
θ' αποφανθεί :

Διογένη Γαλήνη
δεν είσαι ποιητής

21.05.2012

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ : ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ



Σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι ,
(δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο) ,
στο φωτογώνι της καινούριας Λευτεριάς Σου ,Ελλάδα ,

μου αναλαμπάδιασε άξαφνα η ψυχή , σα να 'ταν
όλο χαλκός το διάστημα , ή ως νά 'χα
τ' άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου
όπου , χρόνια ,
για την Αιωνιότη εχάλκευε τους λογισμούς του
και τους κρεμούσε ως άρματα
στης ΄Εφεσος το Ναό...
Γιγάντιες σκέψες
σα νέφη πύρινα ή νησιά πορφυρωμένα
σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα ,
άναβαν στο νου μου ,
τι όλη μου καίονταν μονομιά η ζωή
στην έγνοια της καινούριας Λευτεριάς Σου , Ελλάδα !

Γι' αυτό δεν είπα :
Tούτο είναι το φως της νεκρικής πυρά μου...
Δαυλός της Ιστορίας Σου , έκραξα , είμαι ,
και να , ας καεί σα δάδα το έρμο το κουφάρι ,
καταβολάδα του Εμπυραίου ,
με τη δάδα τούτην
ορθός πορεύοντας ώσμε την ύστερη ώρα ,
όλες να φέξω τέλος τις γωνιές της Οικουμένης ,
ν' ανοίξω δρόμο στην ψυχή , στο πνεύμα , στο κορμί Σου , Ελλάδα !

Είπα κ' έβάδισα
κρατώντας τ' αναμένο μου σηκώτι
στον Καυκασό Σου ,
και το κάθε πατημά μου
ήταν το πρώτο , κ' ήταν , θάρρευα , το τελευταίο ,
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αιματά Σου ,
τι το γυμνό μου πόδι εσκόνταβε στα πτώματά Σου ,
γιατί το σώμα , η όψη μου , όλο το πνέμα
καθρεφτιζόνταν , σα σε λίμνη , μέσα στα αιματά Σου !

Εκεί σε τέτοιον άλικο καθρέφτη , Ελλάδα
καθρέφτη απύθμενο , καθρέφτη της αβύσου
της Λευτεριάς Σου και της δίψας Σου , είδα τον εαυτό μου
βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο ,
καινούρι Αδάμ της πιο καινούριας πλάσης
οπού να πλάσουμε για Σένα μέλλει , Ελλάδα !

Κ' είπα :
Το ξέρω, ναι , το ξέρω , που κ' οι Θεοί Σου
οι Ολύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο ,
γιατί τους θάψανε βαθιά βαθιά , να μην τους βρουν οι ξένοι ,
Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε κ' ετριπλοστέριωσε όλο
μ' όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε αποπάνω...

Κι ακόμα ξέρω πως για τις σπονδές και για το τάμα
του νέου Ναού π' ονειρευτήκαμε για Σένα , Ελλάδα ,
μέρες και νύχτες , τόσα αδέλφια σφάχτηκαν αναμεσό τους ,
όσα δε σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα !

Μοίρα κ' η Μοίρα Σου ως στα τρίσβαθα δική μου !
Κι απ' την Αγάπη , απ' τη μεγάλη δημιουργόν Αγάπη ,
να που η ψυχή μου εσκλήρυνεν , εσκλήρυνε , και μπαίνει
ακέρια πια μέσα στη λάσπη και μες στο αίμα Σου , να πλάσει
τη νέα καρδιά που κιόλας έκλεισα στα στήθη ,
και κράζω σήμερα μ' αυτή προς τους συντρόφους όλούς :

'' Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' την Ελλάδα
ομπρός , βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο !
Τι , ιδέτε , εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη ,
κι α , ιδέτε , χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα !
Ομπρός , παιδιά , και δε βολεί μοναχός του ν' ανεβεί ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος , να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη ,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα , να τον βγάλουμε απ' το γαίμα .
' Δέστε , ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδελφοί του !
Ομπρός , αδέλφια , και μας έζωσε με τη φωτιά του ,
ομπρός , ομπρός , κ' η φλόγα του μας τύλιξε , αδελφοί μου !

'' Ομπρός , οι δημιουργοί ! Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια , μη βουλιάξει ο ήλιος !
Βοηθάτε με κ' εμένανε , αδελφοί , να μη βουλιάξω αντάμα !
Τι πια είν' απάνω μου και μέσα μου και γύρα ,
τι πια γυρίζω σ' έναν άγιον ίλιγγο μαζί του !
Χίλια καπούλια ταύροι του κρατάν τη βάση
δικάφαλος αιτός , κι απάνω μου τινάζει
τις φτερούγες του και βογγάει ο σάλαγός του
στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στην ψυχή μου ,
και το μακρά και το σιμά για με πια ειν' ένα !
Πρωτάκουστες , βαριές με ζώνουν Αρμονίες ! Ομπρός , συντρόφοι ,
βοηθάτε να σκωθεί , να γίνει ο ήλιος Πνέμα !


΄Απαντα ΄Αγγελου Σικελιανού