ΛΑΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
( Γιά τους ποιητές με αγάπη )
Ποιητές , βγείτε από τα νουλάπια σας ,
Ανοίχτε τα παράθυρα , ανοίχτε τις πόρτες σας ,
Πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους .
Κατεβείτε , κατεβείτε
απ’ τους Ρώσικους Λόφους σας , τους Τηλεγραφικούς Λόφους σας ,
απ’ τους λόφους των Φάρων και των Καμπαναριών ,
απ’ τα υψώματα του Μπρούκλιν και του Μονπαρνάς ,
κατεβείτε απ’ τους λοφίσκους και τα όρη σας ,
βγείτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τα παλάτια σας .
Τα δέντρα συνεχίζουν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση .
Δεν είναι ώρα να κάθεστε
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του .
Δεν είναι ώρα για ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενώ η Ρώμη φλέγεται .
Το Σαν Φρανσίσκο φλέγεται
του Μαγιακόβσκυ η Μόσχα φλέγεται
με τα απολιθωμένα καύσιμα της ζωής .
Το ΄Αλογο κι η Νύχτα πλησιάζουν
τρώγοντας φως , θερμότητα και δύναμη
και τα σύννεφα έχουν παντελόνια .
Δεν είναι ώρα τώρα να κρύβεται ο καλλιτέχνης
πάνω , πλάι , πίσω από τη σκηνή ,
αδιάφορος , κόβωντας τα νύχια του ,
διυλίζοντας τον εαυτό του πέρα απ’ την ύπαρξη .
Δεν είναι ώρα τώρα για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας ,
δεεν είναι ώρα για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας ,
δεν είναι ώρα για φόβους και απροθυμία ,
είναι μονάχα ώρα για έρωτα και φως .
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από πλήξη στις ποιητικές ααναγνώσεις .
Η ποίηση δεν είναι μυστική κοινότητα ,
ούτε ναός .
Λέξεις κρυφές και ύμνοι δεν ταιριάζουν πλέον .
Η ώρα του ομ πέρασε
ήρθε η ώρα του θρήνου
η ώρα του θρήνου και της αγαλλίασης
για το επερχόμενο τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού
που ‘ ναι κακός για τη γη και για τον ΄Ανθρωπο .
Είναι καιρός να δείτε προς τα έξω
στην πλήρη στάση του λωτού
με τα μάτια ορθάνοιχτα ,
είναι καιρός ν ‘ ανοίξετε τα στόματα
μ’ έναν καινούργιο ορθάνοιχτο λόγο ,
είναι καιρός να επικοινωνήσετε με όλα τα έμψυχα όντα ,
΄Ολοι εσείς οι << Ποιητές των Πόλεων >>
οι κρεμασμένοι στα μουσεία , συμπεριλαμβανομένου και εμού ,
΄Ολοι εσείς οι ποιητές του ποιητή που γράφετε ποίηση
πάνω στην ποίηση ,
΄Ολοι εσείς οι ποιητές του ποιητικού εργαστηρίου
στην καρδιά-ζούγκλα της Αμερικής ,
΄Ολοι εσείς οι εξημερωμένοι ΄Εζρα Πάουντς ,
΄Ολοι εσείς οι προχωρημένοι , έξαλλοι , ταραξίες ποιητές
΄Ολοι εσείς οι ζορισμένοι ποιητές του Συγκεκριμένου ,
΄Ολοι εσείς οι ποιητές των επί εισιτηρίω καμπινέδων
που βαριαναστενάζετε με τα συνθήματα στους τοίχους ,
΄Ολοι εσείς που ταρακουνιέστε στην Α’ θέση του τραίνου
και που ποτέ δεν κάνατε κούνια στο πριονιστήριο των χαικού
στις Σιβηρίες της Αμερικής ,
΄Ολοι εσείς οι α-όματοι α-ρεαλιστές ,
΄Ολοι εσείς οι αυτο-απόκρυφοι υπερρεαλιστές ,
΄Ολοι εσείς οι ιδεολόγοι της κρεβατοκάμαρας
και δημοκόποι των κομοδίνων ,
΄Ολοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που όλη μέρα ρεμπελεύετε
συζητώντας για το προλεταριάτο της εργατικής τάξης ,
΄Ολοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης ,
΄Ολοι εσείς οι ποιητές του Βlack Mountain ,
΄Ολοι εσείς οι Βραχμάνοι της Βοστώνης
και οι Βουκόλοι των Μπολίνας ,
΄Ολες εσείς οι προσκοπίνες της ποίησης ,
΄Ολοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης ,
΄Ολοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης ,
΄Ολοι εσείς μαλλιαροί καθηγητές της ποίησης ,
΄Ολοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή ,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης-
Που είναι τ’ άγρια παιδιά του Ουίτμαν ,
που είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου ,
που είναι το νέο μεγάλο όραμα ,
η μεγάλη κοσμοθεωρία ,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και κάθε πράγματος που τραγουδάει πάνω της
κι η σχέση μας μαζί της ; -
Ποιητές , κατεβείτε
ξανά στους δρόμους του κόσμου
Κι ανοίχτε τα μυαλά σας και τα μάτια σας
με την αρχέγονη απόλαυση του βλέμματος .
Καθαρίστε το λαιμό κι υψώστε τη φωνή σας ,
η Ποίηση πέθανε , ζήτω η Ποίηση
με τα μάτια τρομερά και βουβαλίσια δύναμη .
Μην περιμένετε την Επανάσταση
γιατί θ’ αρχίσει χωρίς εσάς .
Σταματείστε να μουρμουρίζετε και φωνάξτε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
κατανοητή στο ευρύτερο κοινό
με μια καινούργια αίσθηση
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα ,
ένα διαπασών στο εσώτερο ους
που δονείται κάτω απ’ την επιφάνεια .
Η ποίηση είναι το όχημα
για τη μεταφορά του κοινού
σε μέρη ψηλότερα
που άλλοι τροχοί δεν φτάνουν .
Η ποίηση συνεχίζει να πέφτει από τους ουρανούς
μέσα στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας .
Δεν έχουν , ακόμα , σηκώσει τα οδοφράγματα ,
οι δρόμοι είναι ζωντανοί ακόμα , με πρόσωπα
ωραίοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε ,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα ,
στα μάτια ολονών το μυστικό ολονών
εκεί θαμμένο ακόμα ,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα .
Ξυπνήστε , περπατείστε στον καθαρό αέρα .
Aπό την ποιητική συλλογή : ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ; 1974
