ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΕΓΓΑΣΤΡΙΜΥΘΗ ΜΕΡΑ
Κάποτε μια εγγαστρίμυθη μέρα
όταν ο χειμώνας χλεύαζε του ανδρείκελου την κεφαλή ,
είπε ο Θεός ο αγγελιοφόρος σου πέθανε ,
οι γραμμές κόπηκαν , κι όλοι οι δρόμοι
είναι γλιστεροί , εγώ ,
κέντρο βολής κάτω από μια μουσκλιασμένη λάμπα ,
ξεστόμισα ένα μύθο με τον υμνητικό ήχο :
Ω ! άξεστοί μου σύντροφοι , στην κιτρινιάρικη λόξα σας ,
τέτοια λαχταριστά καμώματα για φανταχτερά τεχνάσματα ,
ώστε μια μικροσκοπική πεταλίδα στο διαμελισμένο πίθηκο
θα σας τυλίξει σε νεκρικό σπινθήρισμα ,
βουβωνικούς ανάμεσα σε χελώνες .
Αυτό που ήταν φαντασία είναι τυμβωρύχοι και κοκκινολαίμηδες
διαλυμένοι . Η φτέρνα του κόσμου καλπάζει κοντά
στον ήλιο . Πυρετός και λευκές εσθήτες .
1949
Μετάφραση : ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ
