http://pessoa.mdaedalus.com/
ACORDAR Acordar da cidade de Lisboa, mais tarde do que as outras, Acordar da Rua do Ouro, Acordar do Rocio, às portas dos cafés, Acordar E no meio de tudo a gare, que nunca dorme, Como um coração que tem que pulsar através da vigília e do sono. Toda a manhã que raia, raia sempre no mesmo lugar, Não há manhãs sobre cidades, ou manhãs sobre o campo. À hora em que o dia raia, em que a luz estremece a erguer-se Todos os lugares são o mesmo lugar, todas as terras são a mesma, E é eterna e de todos os lugares a frescura que sobe por tudo. Uma espiritualidade feita com a nossa própria carne, Um alívio de viver de que o nosso corpo partilha, Um entusiasmo por o dia que vai vir, uma alegria por o que pode acontecer de bom, São os sentimentos que nascem de estar olhando para a madrugada, Seja ela a leve senhora dos cumes dos montes, Seja ela a invasora lenta das ruas das cidades que vão leste-oeste, Seja A mulher que chora baixinho Entre o ruído da multidão em vivas... O vendedor de ruas, que tem um pregão esquisito, Cheio de individualidade para quem repara... O arcanjo isolado, escultura numa catedral, Siringe fugindo aos braços estendidos de Pã, Tudo isto tende para o mesmo centro, Busca encontrar-se e fundir-se Na minha alma. Eu adoro todas as coisas E o meu coração é um albergue aberto toda a noite. Tenho pela vida um interesse ávido Que busca compreendê-la sentindo-a muito. Amo tudo, animo tudo, empresto humanidade a tudo, Aos homens e às pedras, às almas e às máquinas, Para aumentar com isso a minha personalidade. Pertenço a tudo para pertencer cada vez mais a mim próprio E a minha ambição era trazer o universo ao colo Como uma criança a quem a ama beija. Eu amo todas as coisas, umas mais do que as outras, Não nenhuma mais do que outra, mas sempre mais as que estou vendo Do que as que vi ou verei. Nada para mim é tão belo como o movimento e as sensações. A vida é uma grande feira e tudo são barracas e saltimbancos. Penso nisto, enterneço-me mas não sossego nunca. Dá-me lírios, lírios E rosas também. Dá-me rosas, rosas, E lírios também, Crisântemos, dálias, Violetas, e os girassóis Acima de todas as flores... Deita-me as mancheias, Por cima da alma, Dá-me rosas, rosas, E lírios também... Meu coração chora Na sombra dos parques, Não tem quem o console Verdadeiramente, Exceto a própria sombra dos parques Entrando-me na alma, Através do pranto. Dá-me rosas, rosas, E llrios também... Minha dor é velha Como um frasco de essência cheio de pó. Minha dor é inútil Como uma gaiola numa terra onde não há aves, E minha dor é silenciosa e triste Como a parte da praia onde o mar não chega. Chego às janelas Dos palác ios arruinados E cismo de dentro para fora Para me consolar do presente. Dá-me rosas, rosas, E lírios também... Mas por mais rosas e lírios que me dês, Eu nunca acharei que a vida é bastante. Faltar-me-á sempre qualquer coisa, Sobrar-me-á sempre de que desejar, Como um palco deserto. Por isso, não te importes com o que eu penso, E muito embora o que eu te peça Te pareça que não quer dizer nada, Minha pobre criança tísica, Dá-me das tuas rosas e dos teus lírios, Dá-me rosas, rosas, E lírios também |
Ο ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
1913 – 1914
Α πόσοι σαν κι εμένα θα’ ναι τώρα
στα πλοία με ψυχή το ίδιο μυστική !
Πόσοι ντυμένοι μ’ αυστηρή περιβολή
τη φρίκη της ζωής κρύβουν αυτή την ώρα ;
Ξυπνάει η πόλη της Λισαβόνας , αργότερα απ’ τις άλλες ,
ξυπνάει στη Ρούα ντο Όουρο ,
ξυπνάει στο Ροσίο , στις πόρτες των καφενείων ,
ξυπνάει ,
κι ανάμεσα τους ο σταθμός , ο σταθμός που ποτέ δεν
κοιμάται ,
σαν καρδιά που χτυπάει το ίδιο στην αγρυπνία και στον ύπνο.
Κάθε πρωί που ξημερώνει , ξημερώνει πάντα στο ίδιο μέρος
δεν έχει πρωί πάνω απ’ τις πόλεις και πρωί πάνω απ’ την εξοχή .
Την ώρα που η μέρα ξημερώνει , που το φως τρέμοντας δυναμώνει
όλα τα μέρη είναι το ίδιο μέρος , όλες οι χώρες είναι ίδια χώρα ,
και είναι αιώνια η δροσιά που αναβλύζει από παντού , απ’ όλα τα μέρη
Και ◊
Μια πνευματικότητα ζυμωμένη από την ίδια μας τη σάρκα ,
μια παραμυθία για τη ζωή που το κορμί μας συμμερίζεται ,
ένας ενθουσιασμός για τη ζωή που το κορμί μας συμμερίζεται ,
ένας ενθουσιασμός για τη μέρα που έρχεται , μια χαρά για
ό,τι καλό πρόκειται να συμβεί ,
είναι τα συναισθήματα που γεννιούνται κοιτάζοντας την αυγή ,
είτε είναι η ανάλαφρη δέσποινα των βουνοκορφών ,
είτε η σιγαλή αλώτρια των δρόμων των πόλεων που πάνε
απ’ την Ανατολή στη Δύση ,
είτε ◊
Η γυναίκα που κλαίει σιγανά
ανάμεσα στο θόρυβο του πλήθους που ζητωκραυγάζει…
Ο πλανόδιος πωλητής με την παράξενη λαλιά του
τόσο μοναδική για όποιον την προσέξει…
Ο μοναχικός αρχάγγελος , άγαλμα σε καθεδρικό ναό ,
η Σύριγξ που ξεφεύγει απ’ τ’ απλωμένα χέρια του Πάνα ,
όλα αυτά τείνουν προς το ίδιο κέντρο ,
ζητούν να σμίξουν και να ενωθούν
στην ψυχή μου .
Λατρεύω όλα τα πράγματα
κι η καρδιά μου είναι ένα πανδοχείο που διανυκτερεύει .
΄Εχω για τη ζωή ένα ενδιαφέρον άπληστο
που ζητά να την καταλάβει νιώθοντάς την πολύ .
Αγαπάω τα πάντα , ζωντανεύω τα πάντα , δίνω ανθρωπιά στα πάντα ,
στους ανθρώπους και τις πέτρες , στις ψυχές και τις μηχανές ,
για να αυξήσω μ’ αυτό την προσωπικοτητά μου .
Ανήκω στα πάντα γιατί θέλω ν’ ανήκω ολοένα και
περισσότερο στον εαυτόν μου
κι η φιλοδοξία μου είναι να κρατήσω το σύμπαν στην αγκαλιά μου
σαν ένα μωρό που το φιλάει η παραμάνα του .
Αγαπάω όλα τα πράγματα , μερικά περισσότερο από άλλα-
κανένα περισσότερο από τ’ άλλα , αλλά πάντα περισσότερο όσα βλέπω
απ’ ό,τι όσα είδα η θα δω .
Τίποτα για μένα δεν είναι τόσο ωραίο όσο η κίνηση και οι αισθήσεις .
Η ζωή είναι ένα μεγάλο πανηγύρι κι όλα είναι τσαντίρια
και σαλτιμπάγκοι .
Σαν το σκέφτομαι με πνίγει η τρυφερότητα , αλλά ποτέ δεν ησυχάζω .
Δώσ’ μου κρίνους κι άλλους κρίνους
και τριαντάφυλλα μαζί .
Μετάφραση : Μαρία Παπαδήμα
όπου ◊ λείπει κείμενο
|
