Είναι επιθυμία του Γιώργου Νταλάρα να βρεθεί κοντά στους μισθοσυντήρητους ,
τους άνεργους , τους ανθρώπους που παίζουν τη σκληρή ζωή του μνημονίου , με
συναυλίες στις συνοικίες της Αθήνας .
Αφιλοκερδώς φυσικά . ΄Οπως κάνει πάντα , εδώ και χρόνια , τραγουδώντας υπέρ
της Κύπρου ( έχει πάρει βραβείο για τη συνεισφορά του στην...επίλυση του Κυπρι-
ακού ) ,των αγωνιστών στη Χιλή , των σεισμόπληκτων στην Τουρκία , των καρκι-
νοπαθών , των ελληνορθόδοξων , του Μουσείου της Ακρόπολης , των σπαστικών ,
των διαβητικών κ.λ.π., χτίζοντας με επιμέλεια το προφίλ του στρατευμένου και
φιλεύσπλαχνου καλλιτέχνη .
Πριν από λίγες μέρες είπε ότι δεν πάει άλλο .
Αγανάκτησε με την ελληνική φτώχεια και αποφάσισε να πάρει τους δρόμους με την
ορχήστρα του για να γελάσει λιγάκι το χειλάκι κάθε πικραμένου σε Νίκαια , Περιστέρι ,
Αιγάλεω , Ίλιον , Καλλιθέα , Ηλιούπολη , Δάφνη κ.α. Με ελεύθερη είσοδο για τους
πολλούς και με προτροπές στους υπόλοιπους να προσφέρουν τον ( όποιο ) οβολό τους
για έναν κοινωνικό σκοπό που θα επιλέξουν οι δήμοι , με τους οποίους συνεργάζεται ,
και οι οποίοι... όλως τυχαίως βρίσκονται στην εκλογική περιφέρεια της συζύγου του
΄Αννας Νταλάρα ( Β' Αθηνών ) .
Ο λαοπρόβλητος καλλιτέχνης με την τεράστια αναγνώριση και προβολή ταυτίστηκε
με τους αναξιοπαθούντες που δημιούργησε η τρόικα διαγράφοντας μονοκοντυλιά τις
πρόσφατες ( μετά το μνημόνια νούμερο ένα ) φιλοπαπανδρεικές δηλώσεις του ( μόνο
ο Γιώργος μπορεί να σώσει την Ελλάδα ) αλλά και ολόκληρο το παρελθόν του , που
αποτελεί κατ' εξοχήν μέρος του συστήματος αξιών που μας έφτασε εδώ που μας έφτασε .
Ξεχνώντας εν ριπή οφθαλμού τα Μέγααρα , τα Ηρώδεια , τις Επιδαύρους ( κορυφαίους
του χορού στον... κιμούλειο Οιδίποδα ) , τις πολιτιστικές Ολυμπιάδες στη Νέα Υόρκη
( 2003 , αξίας 2.000.000 ευρώ ) , την Ιερά Οδό του Μοροσούλη και τόσα άλλα , έγινε
ένας από μας .
Χωρίς να αμφισβητούμε τη μεγάλη καλλιτεχνική αξία του Γιώργου Νταλάρα ( θα ήμασταν
το λιγότερο ανόητοι ) , γνωρίζουμε ότι κανένας δεν χτίζει μεγάλες καριέρες με φιλανθρωπικά
γκαλά και κοινωνικές ευαισθησίες . Τις φτιάχνει με τη βοήθεια του θεσμικού συστήματος
που τον πλάσαρε , τον ανέδειξε , τον επέβαλε , τον καθιέρωσε και τον βράβευσε . Και πάντα
με το αζημίωτο . Το κοινωνικό κοστούμι φοριέται εκ των υστέρων , πάνω από τα εσώρουχα ,
ας είναι και μεταξωτά .
Ας κάνει , λοιπόν , ο κ.Νταλάρας όσα δώρα θέλει στους φτωχούς , αλλά να μη νομίζει ότι
μιας πιάνει κότσους .
Πάντως , ο άνθρωπος το είχε πει . Και μάλιστα νωρίς . Με το τραγούδι << ΄Ηταν πέντε
ήταν έξι >> του Σταύρου Κουγιουμτζή , σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου , που πάει έτσι :
Μια γειτονισσα απλώνει ρούχα καθαρά
πλένει με μια νέα σκόνη και είναι αστραφτερά
με τραγούδια για τη φτώχεια και τη ξενιτιά
ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά >> ...
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΙΔΑΚΗ
