΄Οχι , αυτό το σώμα δεν αναγνωρίζω πια
το πρόσωπό μου . ΄Ολη μου τη μορφή
έχω ξεχάσει μαζί με τ' << Ανεμορδαμένα ΄Υψη >>
στην κάμαρά σου τη φοιτητική .
΄Ητανε μέλλον τότε το πατόν μου
και ξαφνικά σε μιαν ανάσα χρόνου
ή ξένη που είμαι τώρα εγώ
το χέρι της απλώνει να με πιάσει
-κορίτσι που της ξέφυγα-
να με προετοιμάσει για όλες
εκείνες τις πολύτιμες στιγμές
που φύλλα φθινοπωρινά
θα με αφήνανε γυμνή στη μέση του χειμώνα
Χήθκλιφ ! Χήθκλιφ ! φωνάζω
και ξέρω πως με περιμένει πάντα εκεί
πίσω απ' το ραγισμένο τζάμι
της βιβλιοθήκης σου .
΄Ερχομαι και με πνίγεις στα φιλιά .
Πως να προφτάσω ν' αγαπήσω την ζωή
που έχεις κιόλας φύγει ;
Αυγή 4 Μαρτίου 2012
