Γιώργος Βλάχος 11 ποιήματα

 

1)

Εξόριστος είμαι σχοινοβάτης
στου πλανήτη ανέραστο λόφο
Μέγας Τραγουδιστής .

Μ' έναν στίχο ανάθεμα
το λουκέτο σπάω της ιστορίας .

Ο νόμος είναι συρματόπλεγμα ,
κρατητήριο , στρατόπεδο ,
σπίτι-κελί , νύχτα πουτάνας ,
χάραμα μελλοθάνατου ,
άφραγκου μύστη θεωρία ,
χαπακωμένος τράγος ,
εκκλησία μαστούρα .

Εγώ ο εραστής της απόλυτης μέρας
δεν έχω visa για την ελευθερία .

2)

Η επανάσταση κοιμάται στο σαρκίο της
οι επαναστάτες σε χωματερές
τραγουδάνε τη διεθνή .
Τα παιδιά στα χαλίκια
μιας παραλίας αγνώστου
διαβάζουν το μέλλον
κι εγώ λογιστής πολυεθνικής
ζυγίζω στα χαρτιά μου $ .

3)

Τ' απόστημα θα σπάσω
της σοδειά σας .
Την άδεια σας κουλτούρα
κατουράω .
Σ' εφετεία στέλνω τους εφέτες
και τις επωμίδες στήνω
στ' απόσπασμα .

4)

Το πρωί πίνει καφέ ,
χυμό και αγωνία .
Το μεσημέρι κατεβάζει
δυο πιάτα μακαρόνια
- και από αύριο δίαιτα.
Το βράδυ ακούει Σοπέν
και σωπαίνει
μέσα στη κιλότα του ύπνου .

5)
 

Είδα στις ακτές του Trinidad
να πλέκουν τα μαλλιά τους
νεραιδοσείρηνα κοχύλια ,
να τραγουδάνε Rege τα ψάρια
στη Jamaica ,
τον έρωτα στην Karthagena να ωριμάζει
σα μάγκο ,
τους ποιητές του Νότου να χορεύουν Cubia .
Και την επανάσταση των ματιών τους
είδα
γύρω απ' το άγαλμα του Bolivar .

6)

Ταξιδεύω μέσα από πράσινους πανσέληνους
λειβάδια αστεριών , επίγειους Γαλαξίες ,
θαλάσσια και επουράνια ρεύματα .
Και στο γιόμα της της ΄Ανοιξης ,
ένα κόκκινο ποτάμι έρωτα
βρέχει τις εκβολές μου .

7)
 

Ο έρωτας είναι πιονέρος
στην κόκκινη πλατεία των στίχων .
Ανδαλουσιανός παρτιζάνος
με το ' να χέρι στο Θεό ,
και τ' άλλο στην Ειρήνη .

8)

΄Οταν
κάποτε
βρέθηκα
στη
Βουλή
των
πολυεθνικών
εταιρειών
και
με
ρώτησαν
ποιος
είμαι
είπα :
Είμαι ο Κόκκινος Βούδας
Είμαι η Μουσουλμάνα νύχτα
Είμαι η Αγία Τράπεζα .

9)
 

Συντρόφισσα γραφομηχανή
σπείρε στον άνεμο ,
στον έρωτα ,
στην πόλη που γεννήθηκα ,
στίχους αρματωμένους
και μια δωδεκάδα
αναρχικούς λεβέντες .

Σπείρε μια δωδεκάδα
αναρχικούς λεβέντες .

10)

Εγώ , ο επαίτης των στίχων

απ' το βυθό της θάλασσας

και των δέντρων τ' ανάστημα

απ' τη ρίμα του φεγγαριού

με το άπειρο

στο λιακωτό του αιώνα

γεννήθηκα

μ' έναν κοντυλοφόρο .

 

11)

 Στον Derek Walcott

H γυναίκα , ο έρωτας , η επανάσταση .
Η Τρίαινα , ο Ποσειδώνας , η θάλασσα .
Να τι βλέπει ο ποιητής
μέσα από σειρηνοκόχυλα άστρα
και τη μήτρα των στίχων :
ήλιους θηλυκούς και αρσενικά φεγγάρια ,
λευκούς και μαύρους θεούς
και τη σημαία του Barbados
με την Τρίαινα των ματιών της
πάνω απ’ την αρμύρα
και μέσα από το βυθό της ιστορίας
να χαιρετάει
Caribbean Είμαι Εδώ .

 Η καμπάνα

του Γιώργου Βλάχου

- ας ενοχλεί πιθανόν

με τον ήχο της - τελικά ,

την ώρα του εσπερινού

ενός ανάποδου κόσμου ,

καλεί στον όρθρο

της ελευθερίας ...

Γ . Δ . ΦΑΡΑΝΤΟΣ

Καθηγητής Φιλοσοφίας

7.7.2005