Μες στη νύχτα έριξα πετονιά
Με δόλωμα το μυαλό μου
Το καλύτερο σκουλήκι μου είπανε
Από κει που το διαμόρφωσα
Μα δεν τσιμπάει ούτε ένα ποιηματάκι
Τόσο δα μικρό .
Εμεινα ξέμπαρκος από τρέλα κι απόψε
Να μιλάω μ'αστέρια με κακόφημους δρόμους
με τεράστιες αφίσες που αποτυπώνουν
Απίστευτες γκόμενες
Στη μέση του πουθενά .
Με αλκοολικούς αγγέλους πίνουμε ερωτικές εκκενώσεις
Ασφυκτιώντας σε παράλληλα σύμπαντα
Εκπυρσοκροτούμε στοχεύοντας το αόρατο
Στη μέγιστη δυνατή απόσταση .
Με τοξικομανείς των ονείρων ανταλλάσουμε
Ματωμένες βελόνες ποιημάτων
Στις γωνιές των δρόμων έχουμε κρύψει ένα
Κομμάτι της παιδικής μας καρδιάς
Επανερχόμαστε τις νύχτες ψάχνοντας
Σε κάτι απόμερα σημεία του εγκεφάλου
Εχουμε χτίσει τα εξοχικά μας
Απολαμβάνοντας τη θέα του κόσμου
Ενός κόσμου που καταρρέει δίχως υποστυλώματα
Με δρόμους όπως εντόσθια αγελάδας
Απ'τον σοφό Ηράκλειτο μέχρι σήμερα
Κατεδαφίζει ...
σ . - 69 -
