Stefan Anton George : Η αξία της Ποίησης

http://en.wikipedia.org/wiki/Stefan_George

Stefan George (1910)

 (12 July 1868 – 4 December 1933)

Στην ποίηση -όπως σε όλους τους χειρισμόυς της τέχνης - όποιος κυριεύεται και θέλει να << πει >> κάτι , δεν είναι άξιος να μπει ούτε στο προαύλιο της τέχνης . Κάθε μεμψιμοιρία , κάθε διχόνοια και κάθε σοφιστεία δείχνει ακόμα έναν άτακτο τρόπο του σκέπτεσθαι και πρέπει να μένει αποκλεισμένη από την τέχνη . Την αξία της ποίησης δεν την κρίνει το νόημα (διαφορετικά θα ήταν κάτι σαν την σοφία,σαν την λογιότητα )
αλλά αυτό το βαθιά συγκλονιστικό σε μέτρο και ήχο με αυτό που ξεχώριζαν πάντοτε οι πρωταρχικοί, οι πιο, άξιοι ,τον εαυτό τους από τους διαδεχόμενους καλλιτέχνες δευτέρας κατηγορίας .Η αξία μιας ποίησης δεν καθορίζεται μόνον από ένα και μοναδικό όσο και ευτυχές εύρημα σε στίχο , σε στροφή ή σε μεγαλύτερο απόσπασμα ή συνθεση. Η αναλογία των μεμονωμένων τμημάτων ανάμεσά τους .Η αναγκαία συνέπεια όπου το ένα ακολουθεί το άλλο , μόνον αυτή χαρακτηρίζει την υψηλή τέχνη .Η ρίμα είναι μόνον ένα λογοπαίγνιο εάν δεν υπάρχει μια εσωτερική συνάφεια μεταξύ των λέξεων που είναι ενωμένες με τη ρίμα .Ο ελεύθρος ρυθμός κάτι σημαίνει, σαν άσπρη μαυρίλα. ΄Οποιος δεν μπορεί να κινηθεί καλά μεσ'στον ρυθμό, ας προβεί ελεύθερος χωρίς δεσμούς .Το αυστηρότερο μέτρο είναι συγχρόνως η μεγαλύτερη ελευθερία . Η ουσία της ποίησης είναι όπως του ονείρου : ότι Εγώ κι' Εσύ Εδώ κι ' Εκεί Τότε και Τώρα συνυπάρχουν και γίνονται το ίδιο .Η βαθύτερη εντύπωση το πιο έντονο αίσθημα δεν είναι ακόμα καμμιά εγγύηση για ένα καλό ποίημα .Και τα δυο πρέπει πρώτα να μετατραπούν σε μια μαχητική διάθεση η οποία απαιτεί κάποια γαλήνη επιπλέον χαρά . Αυτό εξηγεί γιατί κάθε ποίημα που φέρει μαυρίλα χωρίς καμιά φωτεινή λάμψη , είναι πλαστό .Κάτι το παρόμοιο θα εννοούσαν πριν με το <<ιδανικό>> . Το ωραίο δεν είναι ούτε στην αρχή κι ούτε στο τέλος ,
αυτό είναι το κορύφωμα... Πιο πολύ συγκινεί εκείνη η τέχνη που μέσα της αισθάνεται κανείς την αναπνοή του καινούργιου πνεύματος που κοιμάται ακόμα .Η ποίηση κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις τέχνες . Μονάχα εκείνη ξέρει το μυστικό της εξέγερσης και το μυστικό της μετάβασης .

πηγή : NOYMAΣ ,τεύχος 126

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΟΦΙΑΝΟΣ : 1ΠΟΙΗΜΑ

http://art-cat.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html

Ηρώδειο :

H υγρή ψυχή των ψηφοφόρων

ελαύνεται εις πάθος

φταίνε οι τόνοι της  << Ποιμενικής >>

( για ό,τι γράφω - γράψε λάθος

αν λάβει γνώσει ο ανακριτής ...)

Φθηνές εσθήτες , λιλιά , λοφία ,

χοντρές κυρίες που έχουν γνώμη ,

στολές -γαλόνι .

Πρώτες σειρές -

συγκαταφάσκουσα μπουρζουαζία .

Αν είχα θάρρος κι ένα μπετόνι...

<< Μα τι σας φταίει η κοινωνία ; ! >>

Τα σπίρτα κρύβω - 

πρέπει να στρίβω

με υποπτεύονται για  α  ν α ρ χ ί α .

πηγή : Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη

Αθήνα 1972

Εκδόσεις Ερμής

ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗΣ : ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ 1,2,3,4,5. και Μια Πολιτεία με θανατηφόρα συνορα...

http://eirinigalinou.blogspot.com/2011/04/blog-post_2299.html ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΑΡΘΡΘΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗ Μια Πολιτεία με θανατηφόρα σύνορα

ΜΠΕΡΤΡΑΝΤ ΡΑΣΕΛ

http://el.wikipedia.org/wiki

, αν ο πόλεμος εξαφανισθεί , η επιστημονική τεχνική θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί

για την αύξηση της ανθρώπινης ευτυχίας . Δεν υπάρχει πια κανένας τεχνικός λόγος

να διαιωνίζεται η φτώχεια , ακόμα και στις πυκνοκατοικημένες χώρες , όπως η

Ινδία και η Κίνα . Αν ο πόλεμος δεν απασχολούσε πια τις σκ΄΄εψεις και την

ενεργητικότητα του ανθρώπου , θα μπορούσαμε , μέσα σε μια γενιά , 

να εξαλείψουμε τη φτώχεια από όλο τον κόσμο .

απόσπασμα από το βιβλίο : ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ
και το καφάλαιο : Το μέλλον της Ανθρωπότητας

"Πέθανε ο θεός"

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ : EΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΣΤΗΝ ΤΖΕΝΗ

Ι
Τζένη , γελώντας θα μπορούσες να ρωτήσεις
          Γιατί <<Στην Τζένη>> απευθύνω τα τραγούδια μου ,
΄Οταν για σένα μόνον ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα ,
΄Οταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ' απελπισία ,
Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις ,
         ΄Οταν σε κέθε λέξη βρίσκω τ ' ονομά σου ,
         ΄Οταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο ,
          Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεική
Γλυκά τ' ωραίο σου όνομα ηχεί
          Και ο ρυθμός του πάλι μιλάει
Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική ,
Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι
         Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής ,
Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής .

ΙΙ
Βλέπεις! Θα γέμιζα χιλιάδες τόμους ,
           Γράφοντας μονάχα τη λέξη Τζένη ,
Βιβλία που θα φανέρωναν έναν κόσμο σκέψης ,
Κατορθώματα αιώνιας Θελήσεως ,
Στίχοι που τρυφερά καταπραύνουν κάθε πόθο ,
           Κάθε λάμψη , κάθε αιθέρια αστραπή ,
           Κάθε πόνο , κάθε θλίψη κι αγωνία ,
           Αλλά και κάθε ουράνια ευτυχία ,
           Κάθε Ζωή και κάθε ανθρώπινη Σοφία ,
Μπορώ να διαβάσω στα αστέρια
           ΚΙ η αναπνοή του Ζέφυρου τα ξαναφέρνει ,
Από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας ,
Ω! Στ' αλήθεια θα τα γράψω σαν ρεφραίν ,
          ΄Ωστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν :
TZENH EINAI TO ONOMA TOY EΡΩΤΑ .

Ι




 ΣΟΝΕΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ

Πάρε όλα , πάρε όλα τα τραγούδια μου
Που απλώνει ταπεινά ο έρωτας στα πόδια σου ,
΄Οταν η πλούσια μελωδία της Λύρας μου ,
Αφήνει την ψυχήελεύθερα να λάμπει .
Ω! ας έβρισκε η ηχώ του τραγουδιού τη δύναμη
Να ξεγεκλαει την αγωνία με τρυφερές ωδές ,
Με πάθος να γεμίζει τον χτύπο του σφιγμού
΄Ετσι που τέλεια η καρδιά σου να χτυπάει ,
Τότε θα γίνω μάρτυρας από μακριά
Του πως η Νίκη σε φωτίζει πάλι ,
Τότε θα πολεμήσω με άλλη δύναμη ,
Κι η μουσική μου στο ψηλότερο σημείο θ' αγγίξει
Ελεύθερος και μεταμορφωμένος
Θα παίξω τις χορδές του τραγουδιού μου ,
Και με γλυκό παράπονο θ' αφήσω
Τη Λύρα μου να κλάψει .

ΙΙ

Για μένα ας μην υπάρξει γήινη φήμη
Που να διασχίζει τα έθνη και τις χώρες
Και να τα υποδουλώνει στη συγκίνησή της
Και στον απόμακρο αντίλαλό της
Για μένα μόνο η λάμψη των ματιών σου ,
Και η καρδιά σου που ευτυχία τη ζεσταίνει
΄Η δύο δάκρυα που πέφτουνε στραγγίζοντας
Τα μάτια σου όταν ακούς τραγούδια .
Αν τα 'χω αυτά , χαρούμενα η ψυχή μου θ' αναπνεύσει
Μελωδικά σαν το παράπονο της Λύρας μου ,
Κι ο δεξιοτέχνης μουσικός θα ξεψυχήσει ,
΄Ωσπου  να φτάσω στο σκοπό που έχω εξυμνήσει ,
Εκεί θα κέρδιζα το πιο ακριβό βραβείο -
Κάνοντας ομορφότερα να μοιάζουν στην καρδιά σου
Τόσο ο πόνος σου όσο και η χαρά σου .

 Τελευταίο σονέτο για την Τζένη

Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πω
Για να σ’ αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμών
Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη
Μουσική της , η ανάσα της Τζένης μου .
Σαν χελιδόνι πάνω από γκρεμό
Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες
Και στ’ απέραντα δάση ,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν
Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας .
Θαρραλέα ντυμένες με χιτώνες φωτιάς
Που κυματίζουνε , περήφανες καρδιές εξυφωμένες
Και μεταμορφωμένες απ’ το διάφανο φως ,
Ελεύθερες τώρα δεσπόζουν για πάντα ,
Κι έτσι εγώ σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο διάστημα ,
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω απ’ το Δέντρο της Ζωής .

Μετάφραση : Ευγένιος Αρανίτσης

 

The Idiot 1951

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΓΑΛΗΝΗΣ : MAZATLAN

Στο Bolero

ένας χαφιές

πίνει τσάι

στο Porto Viejo

το κύμα

πνίγει μια

μποτίλια

και στο Zorbas

o ήλιος

χορεύει

Ζειμπέκικο .

En el Bolero

un rufian

esta tomando the

en el Puerto Viejo

la ola

ahoga una

botella

en el Zorbas

el Sol

baila

Zειμπέκικο .

Διογένης Γαλήνης

22.5.2010

Mazatlan Sinaloa

Viejo Mazatlán - Mazatlán

Elizabeth Taylor

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ : ΑΜΟΡΓΟΣ ΙΙΙ

 

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλει ,
μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροιδέψουν τ’ άστρα ,
μόνο φυτρώνουν άλογα στις μηρμηγκοφωλιές
και τα κοράκια κολυμπάν σ’ ένα πηγάδι μ’ αίμα .
Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει ,
έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει .
Κρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης ,
σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια .
Στου πικραμένου την αυλή χορτάρι μαύρο .
Μόνο ένα βράδι του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας ,
ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου ,
ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης .
Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο ,
κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
μόνο καρτέρει μια στιγμή ν’ ανοίξει ο πικραπήγανος ,
ν’ αστράψει ο μαύρος ουρανός , να λουλουδίσει ο φλόμος .
Μα είταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη ,
είταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα ,
ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου ,
ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης .

NΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ : ΠΟΛΕΜΙΚΗ

  

 http://el.wikipedia.org/wiki/%

  

   

      

Πολεμική

Εσύ βλέπεις μονάχα το μέρος του ουρανού που ασπρίζει

κι εγώ τη νύχτα .

Εκείνος βλέπει μονάχα τη νύχτα

κι εγώ το μέρος του ουρανού που ασπρίζει .

30 Αυγούστου 1958

Μετάφραση : Στέλιος Μαγιόπουλος

Ursula Rucker Rocks the Vote

JORGE LUIS BORGES : Ποίημα του συνόλου

http://en.wikipedia.org/wiki/Jorge_Luis_Borges

Borges in 1951, by Grete Stern
Born	Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo 24 August 1899(1899-08-24) Buenos Aires, Argentina
Died	14 June 1986(1986-06-14) (aged 86) Geneva, Switzerland
Occupation	Writer, poet, critic, librarian

  
                                                                  Ποίημα του συνόλου

Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό

με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα

που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον

μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.

Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .

Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες

γενιές πουλιά και έντομα ,

πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,

κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,

καφές , άμμος και φύλλα

που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε

τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .

Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε

να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,

οπότε θα το λογαριάζει και αυτό

στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων

που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .

Αν δεν ήταν έτσι , ολόκληρο το σύμπαν

θα ήταν ένα σφάλμα κι ένα ανυπόφορο χάος .

Οι καθρέπτες του έβενου και του νερού

ο πολυμήχανος καθρέπτης των ονείρων ,

τα ψάρια , οι λειχήνες , τα κοράλια ,

τα σημάδια που άφησαν οι χελώνες στο χρόνο ,

οι πυγολαμπίδες κάποιας μοναδικής βραδιάς ,

οι δυναστείες της αροκάριας ,

τα καλοχαραγμένα στοιχεία ενός βιβλίου

που δεν μπορεί να τα σβήσει η νύχτα , χωρίς αμφιβολία

δεν είναι λιγότερο ιδιαίτερα και αινιγματικά

από μένα , που τα συνδυάζω . Δε θα τολμούσα

να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλιγούλα .

Σαν Πάμπλο 1970

Μετάφραση : Δημήτρης Καλοκύρης

Moonlight Sonata

Chopin Nocturne op posthum

΄Αρθουρ Σοπενχάουερ : Η Φιλοσοφία της Ιστορίας

Ο Αρθούρος Σοπενάουερ

Photo:wikipedia.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Πρέπει να καταλάβουμε πως η ιστορία , όχι μόνο στη μορφή της αλλά και στην ύλη της ,

είναι ένα ψέμα : με το πρόσχημα ότι μας μιλάει μόνο για άτομα και για μεμονωμένα γεγονότα ,

προσποιείται κάθε φορά πως μας μιλάει για κάτι διαφορετικό , ενώ από την αρχή ως το τέλος είανι η επανάληψη του ίδιου δράματος , με άλλα πρόσωπα και με διαφορετικές ενδυμασίες .

Η αληθινή φιλοσοφία της ιστορίας έγκειται στο να δούμε πως κάτω από όλες τις άπειρες

μεταβολές , και μέσα σε όλο αυτό το χάος , μπροστά μας δεν έχουμε παρά μόνο το ίδιο το ον , ταυτόσημο και αμετάβλητο , που ασχολείται σήμερα με τις ίδιες μηχανοραφίες όπως και χτε και πάντα (…).

Το γενικό σύμβολο της ιστορίας θα έπρεπε να είναι : Eadem sed aliter . Αυτός που διάβασε τον

Ηρόδοτο μελέτησε αρκετή ιστορία για να κάνει τη φιλοσοφία της . Γιατί σ’ αυτόν βρίσκονται κιόλας όλα όσα αποτελούν μεταγενέστερη ιστορία του κόσμου : αναταραχές , πράξεις , οδύνες και μοίρα

του ανθρώπινου γένους , τέτοια όπως προκύπτουν από τις ιδιότητες που μελετούμε

και από τη φυσική σύσταση της υδρογείου .

JEAN-PAUL SARTRE : Ο ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

http://el.wikipedia.org/wiki/% Ο Σαρτρ, η Σιμόν Μπουβουάρ κι ο Τσε Γκεβάρα το 1960 στην Κούβα
Όνομα	Jean-Paul Sartre
Γέννηση	21 Ιουνίου 1905
Θάνατος	15 Απριλίου 1980
Περίοδος	20ος αιώνας
Περιοχή	Δυτική φιλοσοφία
Σχολή	Υπαρξισμός, Φαινομενολογία

ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Ο τεχνίτης του λόγου , δεν αγαπούσα παρά τις λέξεις :

θα ύψωνα καθεδρικούς ναούς λέξεων κάτω από το γαλάζιο

μάτι της λέξης ουρανός .

Θα έχτιζα για χιλιετίες.

΄Οταν έπαιρνα στα χέρια μου ένα βιβλίο μάταια το άνοιγα

και το έκλεινα είκοσι φορές , διαπίστωνα πάντα πως δεν αλλοιωνόταν .

Γλιστρώντας πάνω σ’ αυτή την αδιάφθορη ουσία , το κείμενο , η ματιά

μου δεν ήταν παρά ένα απειροελάχιστο επεισόδιο στην επιφάνεια ,

δεν ενοχλούσε τίποτε ,δεν έφθειρε τίποτε . Εγώ , αντίθετα ,παθητικός ,

εφήμερος , ήμουν ένα ζαλισμένο κουνούπι που με διέσχιζε απ’ άκρη σ’ άκρη

το ισχυρό φως ενός φάρου , έβγαινα απ’ το γραφείο , έσβηνα το φως :

αόρατο μέσα στα σκοτάδια , το βιβλίο σπινθήριζε πάντα , για το δικό του κέφι .

Θα έδινα στα βιβλία μου τη βιαιότητα αυτών των διαβρωτικών χειμάρων φωτός ,

κι αργότερα , στις ερειπωμένες βιβλιοθήκες , αυτά θα επιζούσαν και μετά την

εξαφανισή μου .

WISLAWA SZYMBORSKA : Terrorysta on patrzy , 1976

    

Ο τρομοκράτης παρακολουθεί

Τerrorysta on patrzy 1976

Η βόμβα στο μπαρ θα εκραγεί στις 13 20

Τώρα είναι μόλις 13 και 16

Μερικοί μόλις καταφέρνουν να μπουν στο μπαρ .

΄Αλλοι πάλι να το εγκαταλείπουν .

Ο τρομοκράτης πέρασε στην απέναντι μεριά του δρόμου .

Η απόσταση αυτή τον προστατεύει απ’ όλα τα κακά

Και η θέα είναι ίδια σαν στον κινηματογράφο .

Η γυναίκα με το κίτρινο σακάκι μπαίνει στο μπαρ

Κι ο άντρας με σκούρα μαλλιά βγαίνει έξω από το μπαρ .

Οι νεαροί με τα τζιν συζητάνε ακόμη

13 και 17 και είκοσι δευτερόλεπτα

Αυτός ο τυχερός , κοντός νεαρός ανεβαίνει στο μηχανάκι και φεύγει .

Κι ο ψηλός μπαίνει

13και 17 και 40 δευτερόλεπτα

΄Ενα κορίτσι με πράσινη κορδέλα στα μαλλιά

Πλησιάζει

Μόνο που το λεωφορείο ξαφνικά την καλύπτει

13 και 18

΄Εφυγε το κορίτσι

΄Ητανε τόσο κουτή και μπήκε μέσα ;

Αυτό θα φανεί αργότερα

΄Οταν θα βγάζουν τα πτώματα έξω !

13 και 19′

Κανείς πια δεν μπαίνει

Αλλά ένας χοντρός με φαλάκρα βγαίνει έξω

Σαν να έψαχνε κάτι στις τσέπες του .

Στις 13 και 19′ και 50”

Ξαναγυρνάει ο χοντρός στο μπαρ

Πόσο αργά σέρνεται ο χρόνος…

Μάλλον είναι χρόνος

΄Οχι ακόμη…

Να , τώρα

Η βόμβα εκρήγνυται !

Μετάφραση : Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

SEAMUS HEANEY : ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

 

TΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Για τον Σέιμους Ντην

Τουλάχιστον , όπως έλεγε ο Καβάνα , ζήσαμε

Σε σημαντικά μέρη . Ο μοναχικός γκρεμός

του Κολεγίου <<΄Αγιος Κόλουμπ >> , όπου υπηρέτησα

Για έξι χρόνια , είχε θέα προς το Μπογκσάιντ σου .

΄Εμπαινε η ματιά μου σε νέους κόσμους : τα φλεγόμενα

λαρύγγια

Του Μπραντυγουέλλ , το σκυλοδρομιό του πλημμυρισμένο

φώτα ,

Τον μηχανικό λαγό να παίρνει μπρος . Την πρώτη βδομάδα

Είχα τέτοια νοσταλγία για το σπίτι μου που ούτε τα

μπισκότα

που μου είχαν αφήσει για να μου γλυκάνουν την εξορία δεν

μπορούσα να φάω .

Τα πέταξα πάνω απ’ τον φράχτη μια νύχτα

Του Σεπτέμβρη του 1951

΄Οταν τα φώτα των σπιτιών στην οδό Λέκυ

΄Ησαν σαν κεχριμπάρια στην ομίχλη . Στα κλεφτά

Τα πέταξα .

΄Επειτα Μπέλφαστ , και μετά Μπέρκλευ .

Και τα δυο πολύ σικ ,

Πρώτες απόπειρες με τους στίχους όσο να γίνουν

Ολόκληρη η ζωή : από φουσκωμένους φακέλους που φτάνουν

Την εποχή των διακοπών ως τις ολιγοσέλιδες συλλογές

Σταλμένες με << τους χαιρετισμούς του συγραφέα >> .

Εκείνα τα χειρόγραφα ποιήματα , που τα ξεκόλλαγες απ’ τη

συρμάτινη ράχη

Των σχολικών τετραδίων σου , με γέμιζαν απορία :

Φωνήεντα και ιδέες πέφτανε βροχή

΄Οπως οι σπόροι από τις συκομουριές μας .

Προσπάθησα να γράψω για τις συκομουριές

Κι  εφεύρα μια ρίμα με προφορά του Σάουθ Ντέρυ

΄Οπου το  α  ομοιοκαταληκτεί με το  ου .

Αυτές οι βουνίσιες μπότες με τα χοντρά καρφιά ,

Θεέ μου , πως καταπατούσαν το λεπτό

Γκαζόν της ορθοφωνίας .

΄Αλλαξαν

Οι προφορές μας ; << Οι καθολικοί γενικά δεν μιλούν

Τόσο καλά όσο οι φοιτητές απ’ τα προτεσταντικά σχολειά >> .

Τα θυμάσαι όλα αυτά ; Κατωτερότητας

Συμπλέγματα , υλικό για όνειρα ,

<< Πως είναι τ’ όνομά σου , Χήνυ : >>

<< Χήνυ , πάτερ >> .

<< ΄Εχει

Καλώς >> .

Την πρώτη μου μέρα , ο δερμάτινος βούρδουλας

΄Επαθε επιληπτική κρίση στην Μεγάλη αίθουσα ,

Κι αντηχούσε το βίτσιμα πάνω απ’ τις κεκλιμένες κεφαλές

μας ,

Εγώ όμως εξακολουθούσα να γράφω στο σπίτι ότι του

οικότροφου η ζωή

Δεν ήταν και τόσο κακή , δειλιάζοντας , ως συνήθως , να πω την

αλήθεια .

Στις μεγάλες διακοπές , τότε , ξαναγύριζα στη ζωή

Στων φιλιών το πίσω κάθισμα της  ΄Ωστιν 16

Παρκαρισμένη στο υπόστεγο , με τη μηχανή αναμμένη ,

Τα δαχτυλά μου γαντζωμένα σαν τον κισσό στους ώμους της

Και το φως που την περίμενε αναμμένο στην κουζίνα .

Κι επιστρέφοντας στο σπίτι , με του καλοκαιριού

Την ελευθερία να σιγοσβήνει νύχτα με τη νύχτα , τον αέρα

Γιομάτο φεγγαρόφωτο και άρωμα σανού , οι πολισμάνοι

Σείοντας  τους βαθυκόκκινους φακούς τους , να μαζεύονται γύρω

Απ’ το αυτοκίνητο σαν μαύρο κοπάδι , να ρουθουνίζουν και

Με τη μύτη του όπλου στο μάτι μου :

<< Πως ονομάζεσαι , οδηγέ ; >>

<< Σέιμους …>>

Σέιμους ;

Mια φορά διάβασαν τα γράμματά μου σ’ ένα μπλόκο στον

δρόμο

Και φώτισαν με τους φακούς τους τα ιερογλυφικά σου ,

<< Ευκίνητες εκφάνσεις >>  με περίτεχνο γραφικό χαρακτήρα .

Το ΄Ωλστερ ήταν βρετανικό , αλλά χωρίς δικαίωμα στην

Αγγλική λυρική ποίηση : oλογυρά μας , κι ας μην

Το λέγαμε με τ’ ονομά του , το υπουργείο του τρόμου .

Μετάφραση : Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

GREGORY CORSO ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

1930- 7.1.2001

Και βέβαια προσπάθησα να του το πω
αλλά εκείνος στροβίλισε το κεφάλι του
χωρίς καμιά δικαιολογία .
Του ' πα ότι ο ουρανός κυνηγάει τον ήλιο
χαμογέλασε και είπε :
Ποιο το όφελος .
΄Ενιωθα σα δαίμονας πάλι
΄Ετσι είπα : Αλλά το πέλαγο κυνηγάει το ψάρι .
Τούτη τη φορά γέλασε και είπε :
Φαντάσου τη φράουλα χωμένη στο βουνό .
Μετά απ' αυτό ήξερε πια
ότι ο πόλεμος είχε αρχίσει .
Και πολεμήσαμε .
Είπε : Το κάρο με τα μήλα
σαν άγγελος σκουπόξυλο
σπάει και σχίζει
Ολανδέζικα ξυλοπάπουτσα -

Είπα : Κεραυνός θα χτυπήσει τη γριά βαλανιδιά

και θα ελευθερώσει τους ατμούς .

Είπε : Δρόμος τρελός χωρίς όνομα !

Είπα : Φαλακρέ φονιά ! Φαλακρέ φονιά ! Φαλακρέ φονιά !

Είπε , τρελός από θυμό :

           Σόμπες ! Γκάζι ! Καναπές !

Εγώ είπα χαμογελώντας μόνο :
            Ξέρω πως ο Θεός θα ' στρεφε την κεφαλή του
            αν ήσυχα καθόμουν να σκεφτώ .
Τελειώσαμε λιώνοντας αργά
μισώντας τον αέρα .


Πηγή : Σύγχρονοι Αμερικάνοι Ποιητές
                                      
                                                Μετάφραση :ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚH POYK                                                                     


  η φώτο από το σύνδεσμο :   http://en.wikipedia.org/wiki/Gregory_Corso

Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ

Κύριος με φαλάκρα κοιλίτσα γυαλιά του τοκογλυφία
μπίζνες
και τον άφησα να το σκεφτεί
Είπα μόνο , στα γρήγορα .
΄Εκανε μια χειρονομία αόριστη
Είδα ότι η γη κυνηγάει τον άνθρωπο
Σηκώθηκε και είπε : τα πάντα ρει
΄Ακουσα τη σφυρίχτρα του καιρού

Είπα : ας πολεμήσουμε

Είπε : ψυγεία τηλεοράσεις πλυντήρια ηλεκτρόφωνα

πετρογκάζ μίξερ

Είπα : έρωτας ελευθερία λουλούδια

Είπε ( μασώντας τον αέρα ) μηχάνημα και συ

που σε διατρέχουν καλπάζοντα ρεύματα

Είπα ( κοιτάζοντάς τον με αηδία ) ω ευχαριστώ

ευχαριστώ , ευχαριστώ .

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

ΓΥΜΝΟΣ ΟΜΙΛΗΤΗΣ

1977

ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
 

http://estrechogv.blogspot.gr διαβάστε  επίσης εδώ :Πως κατασκευάζονται οι ποιητές... από τα κυκλώματα

ΜΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΣ : 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΨΥΧΗ

Απ' του Δεσμώτη Προμηθέα τους καιρούς

κι ακόμα πίσω

το δέος σε κυβερνά θρασύδειλο κορμί .

Πούλησες τη ψυχή σου και σε πούλησε

Οι δυό σας με το κλειδί 15 του Ταρό

γίνατε Σιαμαίοι αδελφοί .

Συ όσο κι άν αποφεύγεις του δρεπανιού τη θέα

το 13ο γίνηκε στάμπα στην απογνωσή σου ...

Εξαγνίζοντας στους αιώνες τη ψυχή σου

αν λέαι αλήθεια το εικοστό , παρηγορήσου

Το ξύπνημα των νεκρών θα σ' ευνοήση ...

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

΄Ητανε πιο καφτό κι απ' τον ήλιο

πιο παγερό κι απ' τους πάγους της Αρκτικής

κι απ' το χαλάζι της Σιβηρίας τσουχτερότερο .

Και δεν ήτανε παρά μόνο

ένα ξόμπλι αλήθειας .

 πηγή :  ποιητική
                      αντι
           ανθολογία
 
ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 71

βιογραφία του ποιητή στο σύνδεσμο :
http://omprelamag.blogspot.com/2010/10/blog-post.html 

" El Silencio " bello poema

BERTOLT BRECHT : Ποιήματα για το θέατρο

Photo:wikipedia.

 

Άγαλμα του Μπέρτολτ Μπρεχτ στην πλατεία που φέρει σήμερα το όνομά του στο Βερολίνo

ΕΤΣΙ ΠΛΑΘΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

[ So bildet sich der Mensch ]

Λέει ναι , και λέει όχι .

Δέρνει , και τόνε δέρνουνε .

Πάει μ' αυτούς , πάει μ' εκείνους .

΄Ετσι πλάθεται ο άνθρωπος αλλάζοντας

κι έτσι γεννιέται μέσα μας η εικόνα του .

Μας μοιάζει , και δε μας μοιάζει ωστόσο .

ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΜΗΣΗ

[ Uber die Nachahmung ]

Καλλιτέχνες , εσείς που  με χαρά σας και με πίκρα

παραδίνεστε στην κρίση του θεατή , αποφασίστε τώρα

να παραδώσετε από δω και μπρος στην κρίση του

και τον κόσμο που παρασταίνετε .

΄Οποιος μιμείται μόνο , χωρίς νά 'χει τίποτα να πει

δικό του πάνω σε κείνο που μιμείται , μοιάζει

με τον κακόμοιρο το χιμπατζή

που μαιμουδίζει τον αφέντη του καθώς καπνίζει ,

μα δεν καπνίζει ο ίδιος . Γιατί ποτέ

η μίμηση η αστόχαστη δεν μπορεί νά 'ναι

μίμηση αληθινή !

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

[ Uber das Urteilen ]

Καλλιτέχνες , εσείς που με χαρά σας και με πίκρα
παραδίνεστε στην κρίση του θεατή , αποφασίστε τώρα
να παραδώσετε απο δω και μπρος στην κρίση του
και τον κόσμο που παρασταίνετε .

Παραστήστε αυτό που υ π ά ρ χ ε ι , αλλά
παρασταίνοντάς το , δείξτε
κι αυτό που δ ε ν υπάρχει , μα θ α  μ π ο ρ ο ύ σ ε να υπάρξει
και θα ήτανε ω φ έ λ ι μ ο . Μεσ ' απ΄' την απεικόνισή σας
πρέπει να μάθει ο θεατής να  δ ρ α πάνω σ' αυτό που εικονίζετε .
Και τούτη η διαδοχή ας είναι ε υ χ ά ρ ι σ τ η . Η μάθηση πρέπει
να προσφέρεται
σ α ν  τ έ χ ν η , και πρέπει εσείς  σ α ν  τ έ χ ν η
να διδάξετε  π ω ς δρα κανείς πάνω σε πράγματα κι ανθρώπους .
Κ ι η άσκηση της τέχνης είναι πηγή χαράς .

Το δίχως άλλο , ζείτε σε σκοτεινούς καιρούς . Βλέπετε τον άνθρωπο
να τον έχουν παίγνιο δαιμονικές δυνάμεις .
Οι ηλίθιοι μονάχα ζουν ανέμελοι . Και πάνε του χαμού
όσοι ' ναι ευκολόπιστοι . Τι ήτανε οι κατακλυσμοί
της σκοτεινής προιστορίας μπροστά στις συμφορές
που σήμερα χτυπάν τις πολιτείες μας ; Kαι τι ήταν οι κακές
σοδειές
μπρος στην ανέχεια που μας δέρνει ανάμεσα σε τόσην αφθονία ;



ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ

[ Uber die kritische Haltung ]

Την κριτική στάση
πολλοί τη λογαριάζουν άγονη
Και τούτο επειδή το κράτος
μένει κουφό και άλαλο στην κριτική τους .
΄Ομως η στάση τούτη είναι άγονη
μόνο και μόνο επειδή ' ναι α δ ύ ν α μ η . Η οπλισμένη κριτική
μπορεί και κράτη να ξεμελιώσει .

Το μέρωμα ενός ποταμού ,
το μπόλιασμα ενός δέντρου ,
η μόρφωση ενός ανθρώπου ,
η αλλαγή ενός κράτους
- αυτά είναι δείγματα γόνιμης κριτικής .
Κι είναι , όλα αυτά
και τέχνης δείγματα .


O ΦΩΤΙΣΜΟΣ

  [ Die Beleuchtung ]

Περισσότερο φως , ηλεκτρολόγε , στη σκηνή ! Πως θες ,
δραματουργοί κι ηθοποιοί , να δείξουμε τ' αντικαθρεφτίσματα
του κόσμου , μέσα στο μισοσκόταδο ; Τούτο το σύθαμπο
καλεί σε ύπνο . Ενώ εμείς θέλουμε ξύπνιους
θεατές - κι ακόμα πιο πολύ : ξύπνιους ! Καν' τους
να ονειρευτούν στο πλέριο φως !...

( 1950 )


ΘΕΑΤΡΟ

[ Theater ]

Μέσα στο φως , φτάνουν εκείνοι
που μπορείς να τους συγκινήσεις
να τους διασκεδάσεις
να τους αλλάξεις .

( 1954 )

Μετάφραση : Μάριος Πλωρίτης
 

K.Γ.ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ [ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ...]

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες . Ο άνεμος όταν περνάει ,
στίχους , ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες *.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες .
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη ,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει ,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις ,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε .
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις .

Στο σώμα , στην ενθύμηση πονούμε .
Μας διώχνουνε τα πράγματα , κι η ποίησις
το καταφύγιο που φθονούμε .

*καδένες : αλυσίδες συνήθως χαλαρές ,για ρολόι της τσέπης .

http://giorgosvlahos.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html

Tierra africana

LOS HIJOS DE AFRICA

HΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

<< Ισχυρή δόση μελαγχολίας 

και μια σκανδαλώδης αίσθηση

αίσθηση του χιούμορ ...>>

Η δημοσιογράφος Eve Jackson , δυόμισυ μήνες μετά τον θάνα-

το του Η.Πετρόπουλου , έγραψε στην εφημερίδα ''Guardian''

το παρακάτω άρθρο . Είναι σύντομο , περιεκτικό ( περιέχει όλες

σχεδόν τις σημαντικές πληροφορίες για τον συγγραφέα ) και

δεν φλυαρεί πουθενά !

Ο Ηλίας Πετρόπουλος , που πέθανε σε ηλικία 75 χρόνων στο 

Παρίσι , ήταν ένας σπουδαίος χρονικογράφος του ελληνικού

λαικού πολιτισμού και της χαμοζωής . ΄Εγινε ευρύτερα γνωστός

απ' τη δουλειά του για τα ρεμπέτικα τραγούδια του αστικού

υπόκοσμου , τα λεγόμενα  << ελληνικά μπλουζ >> , που πρώτος -

στα 1968 - ανθολόγησε και μελέτησε στο κοινωνικό τους περι-

βάλλον . ΄Εγραψε 80 βιβλία και αναρίθμητα άρθρα για θέματα

παραγνωρισμένα όπως ο τούρκικος καφές , τα ονόματα των 

δρόμων , τα καπέλα , οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης , τα μπουρ-

δέλα , οι συμμορίες της πόλης , η ζωή στη φυλακή και τα κοι-

μητήρια . Κατ' ουσίαν αναρχικός , ο Πετρόπουλος προτίμησε να 

μένει εκτός κατεστημένου , για να μπορεί καλύτερα να εξαπο

λύει τις περιστασιακές επιθέσεις του σε πολιτικούς , την αστυ-

νομία , την εκκλησία , τους ακαδημαικούς και άλλους που θεω

ρούσε υποκριτές ή κακεντρεχείς . Εκτός απ' την καλλιτεχνική

του παραγωγή και την λογοτεχνική κριτική , έγραφε με το χέ-

ρι , σχεδίαζε τα δικά του εξώφυλλα και συχνά εικονογραφού

σε τη δουλειά του με τα δικά του , απολαυστικά φτιαγμένα ,

σχέδια . ΄Αλλα του βιβλία ήταν εικονογραφημένα από γνωστούς 

καλλιτέχνες . Το γραψιμό του ποίκιλε , από λεκτικές ακροβα-

σίες σε υψηλό ύφος , μέχρι ποιήματα αφτιασίδωτης απλό-

τητας .Ο Πετρόπουλος μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη κατά τη
διάρκεια της γερμανικής κατοχής ( ο πατέρας του εθελοντής ,
σκοτώθηκε όταν αυτός ήταν 16 χρόνων ) και του ελληνικού εμ-
φύλιου , και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο της Θεσσα-
λονίκης . Από αυτό το περιβάλλον προικίστηκε μ' ένα οξύ βλέμ-
μα για την σκοτεινή πλευρά  της ανθρώπινης φύσης , μια μόνιμη
συμπάθεια για τους περθωριακούς και τους αδύνατους , μια
ισχυρή δόση μελαγχολίας και μια σκανδαλώδη αίσθηση του χι-
ούμορ . Μπήκε αρκετές φορές στη φυλακή για προκλήσεις κα-
τά των Αρχών και είχε περαιτέρω ευκαιρίες για έρευνα , που
τροφοδότησε βιβλία με προκλητικούς τίτλους όπως << Το εγ-
χειρίδιο του καλού κλέφτη >> , << Της φυλακής >> και το ΄Αγιο χα-
σισάκι >>. Μετά από μια απ' τις πολλές διαμάχες του με την λο-
γοκρισία κατά την διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας των
ελλήνων συνταγματαρχών , το 1974 έφυγε για το Παρίσι όπου ,
για τα περισσότερα από τα υπόλοιπα 29 χρόνια της ζωής του ,
συνέχισε το ασυμβίβαστο έργο του σε ένα πιο δεκτικό περι-
βάλλον . Σύμφωνα με την επιθυμία του , η συντροφός του και
συγγραφέας Μαίρη Κουκουλέ σκόρπισε τις στάχτες του από
έναν υδραγωγό στους υπονόμους του Παρισιού , σε μια τελετή
που συνοδευόταν από ένα μπουζούκι και ένα στοιχειωμένο
ρεμπέτικο τραγούδι πάνω στο θέμα του θανάτου .

Ηλίας Πετρόπουλος , λαογράφος
( 26 Ιουνίου 1928/ 3 Σεπτεμβρίου 2003 ).

πηγή : περιοδικό HETERON Απρίλιος/Αύγουστος 2006

  

'' ΕΦΥΓΕ '' Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

Γέννηση	28 Σεπτεμβρίου 1945, Ηράκλειο, Κρήτη
Θάνατος	12 Μαρτίου 2011, Θεσσαλονίκη

http://el.wikipedia.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ : Ραπίντο

Συγκεντρώνω μνήμες

κοινές

μνήμες δικές μου

χαμένες ή σκληρές .

Δεν θέλω να βρω

δεν θέλω την σειρά-

των συμβάντων .

΄Ηταν το πρόβλημα της ταχύτητος

και βρήκα τον αριθμό

βρήκα το χρόνο

24 ώρες 240 χρόνια .

Οι μικρές αργές .

οι μεγάλες ραπίντο-και όχι γύρω μου

Από την Εφημερίδα  ΜΙΑ ΕΚΤΗ

Μάρτης -Απρίλης 1992

φύλλο 2

Ο '' Γκόρκυ '' των Βαλκανίων

 Τιμήθηκε επίσημα η μνήμη του Παναίτ

Ιστράτι , του μεγάλου συγγραφέα , που

τον προσδιορίζουν σαν Γκόρκυ των Βαλ-

κανίων . Ξέχασαν όμως να μας πουν πως

όταν το 1927 ήρθε στην Ελλάδα προσκα-

λεσμένος από  τον Εκπαιδευτικό ΄Ομιλο

και έκαμε μια διάλεξη , πρόλαβε και έφυγε

μαζί με τον Καζαντζάκη γιατί είχε εκδοθεί

ένταλμα σύλληψης . Βρήκε η Ασφάλεια

πως η ομιλία του ήταν επαναστατική . Και

αφού δεν έπιασαν τον φιλοξενούμενο 

δίκασαν το Γληνό για πρόκληση ταραχών .

Στη δίκη μάρτυρας κατηγορίας ο ποιητής

Εμπειρίκος και υπερασπιστής ο Πανελής

Πρεβελάκης ...

πηγή : Πνευματική ζωή
τεύχος 197 Μάρτης Απρίλης 2011

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ

MADE   IN  U.S.A

Πληρώθηκε

για να σκοτώση κάποιον .

Κι αφού τον σκότωσε

απ' τα λεπτά που πήρε

αγόρασ' ένα μενταγιόν για τη γυναίκα του

κι ' ένα παιχνίδι ακριβό για το παιδί του

Κι ' όταν τους τάδωσε

ευτυχισμένος

ξάπλωσε στο κρεββάτι

και κοιμήθηκε .

Ο ΚΩΣΤΑΝΤΗΣ

Ο Κωσταντής

είχε μια λόξα αλλόκοτη .

Κάθε Σαββάτο

σαν έπαιρνε το βδομαδιάτικο ,

επήγαινε γραμμή σ' ένα <<πτηνοπωλείον>>

κι αγόραζε όσα πουλιά μπορούσε .

Μετά ,

τάβγαζε ένα -ένα μεσ' απ' τά κλουβιά τους ,

κι αφού τα κράταγε για λίγο μεσ' τη φούχτα του

τα φίλαγε ,

κι' ύστερα τάφινε στον αέρα να πετάξουν .

- ( Κάποιος μου είπε για τον Κωσταντή ,

πως είχε κάνει πέντε χρόνια φυλακή ) .

<<Γυμνή Μούσα -1974>>

πηγή : Θεσσαλική Εστία

ΙΟΥΛΙΟΣ -ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1975

KΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ : O TΡΕΛΟΣ

Είχα γυναίκα και ζα ,
είχα μια Βάσω με βυζα ,
μα προκοπή δεν είχα .
Σε ποιο χαρέμι να παχαίνει
στα μαξιλάρια ξαπλωμένη
μασώντας τη μαστίχα .

Μ' αν κυλήσει μια ο τροχός
και στην Πόλη μπούμε ,
σκλάβες χανουμόπουλα
πο ' χει τα τραβούμε .

πηγή : Ελληνική Ερωτική  Ποίηση

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ : ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δημοκρατία

το προβλημα βέβαια δεν είναι το δημοκρατικό σύστημα ,
είναι τα ζωντανά μέρη που απαρτίζουν το δημοκρατικό σύστημα.
είν ο επόμενος άνθρωπος που θα προσπεράσετε στο
δρόμο,
πολλαπλασιάστε
τον
με το τρία ή το τέσσεραή το τριάντα ή το σαράντα
εκατομμύρια
και θα καταλάβετε
αμέσως
γιατί τα πράγματα δυσλειτουργούν
για τους περισσότερους από
μας

μακάρι να'ξερα το φάρμακο για τα πιόνια του σκακιού
που αποκαλούμε ανθρωπότητα...
έχουμε υποστεί ένα σωρό πολιτικές
θεραπείες

κι όλοιπαραμένουμε
αρκετά ανόητοι ώστε η επόμενη αυτή
ΤΩΡΑ.
θα διορθώσει
σχεδόν τα πάντα .

συμπολίτες
το προβλημα δεν ήταν ποτέ το δημοκρατικό
σύστημα , το πρόβλημα

είστε εσείς .