Μισόγυμνες εταίρες των οδών Νοταρά και Φίλωνος
πως μας θέλγετε σα θεές το Σαββατόβραδο
ερχόμαστε κοντά σας να νοιώθουμε στοργή
ο κόσμος σα ξεδώσει βλαστημάει αχάριστος
μονάχα ο πνευματικός θυμάται την αρχαία αίγλη
και σας αποκαλεί με λέξη σεπτή: ιερόδουλες!
Όσο για μας κατέπληξαν τα σχέδια της Φρύνης
ολάκερη πόλη να ξαναχτιστεί με χρήματα δικά της
κατηφορίζουμε μειδιώντας: «ου παντός πλειν ες… Φίλωνος».
Μα πώς ξεχωρίζουμε στους πολυσύχναστους δρόμους
ανάμεσα στους ναυτικούς τους φαμελιάριηδες τις τσάτσες
που φυλάνε προσεκτικά ως οικονόμες την πόρτα
σ’ όλες τις πόρτες υπάρχει το μαγικό φωτάκι
κι ο γείτονας έβαλε τη δική του: εδώ οικογένεια
ελέγχοντας τους ενοχλητικούς κάποιους φλογερούς εραστές
ευέλπιδες με το σπαθάκι και τη στολή στην τρίχα
σώνει και καλά να περάσουν πρώτοι όπως πρώτοι
μπήκαν στη σχολή οργισμένοι καρφώνουν το κεφαλόσκαλο
«καλέ να περάσει το παλικάρι να πάρει την παρθενιά»
όλοι μπαινοβγαίνουν βιαστικά στο στενό κατώφλι
ενώ εμείς καμωνόμαστε συχνά την αψιλία
γλιτώνουμ’ έτσι το μαρτύριο της αποκάλυψης
η γοητεία της θεάς μας μένει ακέραιη
το μελαμψό της στήθος μας ακολουθάει στα όνειρα
ως πλάθονται πολύχρωμα κάθε στιγμή της βόλτας
«τη μπάνισα καλά την καινούρια καλτσοδέτα
της Τζένης» με τα θεόρατα μεριά πλανιέται στον αιθέρα
γλυκά τ’ ανάλαφρο αεράκι της θάλασσας φέρνει
εκστατικό άρωμα π’ άνοιξε κάποια μασχάλη
μακρινό όπως τα φώτα τρεκλίζουνε στο βάθος
τα χρώματα ζαλισμένα φκιάχνουν το μαύρο.
