Γεννήθηκε στη Γρανίτσα Ευρυτανίας
( 1920- ). Ποιητής , Συγγραφέας και Λαογράφος
Εργάστηκε σαν δημόσιος υπάλληλος στη Λάρισα
είχε εκδόσει το αξιόλογο λογοτεχνικό περιοδικό
'' Θεσσαλική Εστία '' σήμερα είναι εκδότης
του λογοτεχνικού περιοδικού Πνευματική Ζωή .
Οι Χτίστες
Τα κυριακάτικα δειλινά
φοράνε τα καλά τους
και βγαίνουν στις πλατείες
της συνοικίας
να ξανασάνουν .
( ΄Ομως , το ρούχο της καρδιάς τους
δε μπορεί να τ' αλλάξουν
γιατί είναι καμωμένο από καθαρή θλίψη ).
Κάθουνται στα καφενεία ή στα παγκάκια
γιομάτοι από το χτεσινό μόχτο
γιομάτοι από την αυριανή αγωνία .
΄Υστερα , θα γυρίσουν στο σπιτικό τους ,
θα φάνε κάτι πρόχειρο
και θα πέσουν
στο σκληρό στρώμα της φτώχειας .
( Που και που , μεσ' απτό σκοτάδι
βλέπουν αστέρια που λάμπουν
και χαμογελάνε ...).
Το πρωί , θ' αφίσουν τα καλά τους
στην καρέκλα
και θα φορέσουν
την καθημερινή τους πίκρα
ρίχνοντας μια ζεστή ματιά
στα κρεβατάκια των παιδιών τους .
'' ΄Ολες οι πίκρες γι' αυτά '' , ψιθυρίζουν
και φεύγουν ,
σίγουροι πως ζυμώνουν τη λάσπη
με τον ιδρώτα τους
για να χτίσουν το χαρούμε νο Αύριο...
Ο Θάνατος του Υπάλληλου
Ο Φανούρης πέθανε
Κι' όμως χτες ήταν καλά .
Χτες κάθονταν στην καρέκλα του
κι ' έκανε όνειρα για τη ζωή .
Σήμερα βρήκαμε ένα χαρτί
στη πόρτα του γραφείου
μέσα σε μαύρο πλαίσιο
'' Τον λατρευτόν μας Φανούριον
κηδεύομεν σήμερον ...''.
Κι ' όμως , σήμερον , ήταν
να εισπράξει το μισθό του
και θάπαιρνε παπούτσια
των παιδιών του .
Σήμερον είχε τόσα να κάνει
για το αύριον...
Κι ' ήταν ήσυχος κι ' άκακος
ο Φανούρης
σαν όλους τους υπαλλήλους
που πέρασαν τη ζωή τους
ανακατώνοντας χαρτιά
κι' ελπίδες , στο γραφείο τους .
Χτες ακόμα έγραφε ο Φανούρης
'' λαμβάνω την τιμήν
να ζητήσω προσαύξησιν
λόγω τριακονταετίας...'' .
Σήμερα , δεν του χρειάζεται
καμμιά προαύξηση
στο ένα μέτρο γης
του Τρίτου Νεκροταφείου ...
Παγκ .Ποιητική Ανθ.
