Στο εξώφυλλο : Adolf Ulrik Wertumuller
Η Μαρία Αντουανέτα με τα παιδιά της
( 1785-1786 , λεπτομέρεια )
Γ
Η Μαρία Αντουανέτα με τα παιδιά της
( 1785-1786 , λεπτομέρεια )
Γ
Γεννήθηκα στο υπνοδωμάτιο, όπου γεννήθηκε και ο πατέρας μου. Και ο παππούς και ο προπάππους μου και δεκαπέντε ακόμα βασιλικά τέκνα. Στα Ανάκτορα των Βερσαλλιών, το πλουσιότερο και το πιο ζηλευτό της Ευρώπης. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1778. Ο τοκετός ήταν δύσκολος για την εικοσιτριάχρονη κοπελούδα μητέρα μου, που στις 31 Ιουλίου του ίδιου έτους, είχε σημειώσει στο ημερολόγιό της, ‘το παιδί μου κινήθηκε μέσα μου για πρώτη φορά∙ μεγάλη χαρά’. Την ημέρα του τοκετού, όμως, καθόλου δεν χαιρόταν∙ φουσκωμένο από εμένα το λεπτό κορμάκι της, λιωμένο από τις ωδίνες, αγκομαχούσε και κινδύνευε πάνω στα μπροκάρ, στις δαντέλες και στα χρυσοκέντητα μονογράμματα των σεντονιών και των πουπουλένιων παπλωμάτων.
Εγώ, καθώς μπαινόβγαινα από την έως τότε χουχουλιαστή ζωή μου στην πραγματική ζωή, άκουγα σαν σε ανήσυχο όνειρο την ικετευτική φωνή της∙ αλλά μύριζα ακόμα την σάρκα της, που γλύκαινε το χνουδωτό διάφανο σώμα μου και καθησύχαζε με τη θαλπωρή της, τον πρώτο φόβο μου. Πόνοι, βαρυανασέματα, στενωποί των σωμάτων μας, του δικού μου και του δικού της, ήταν ένα∙ σπείρα αιμάτινη.
Μέσα κι έξω από το βασιλικό υπνοδωμάτιο, στους προθαλάμους και στα διαμερίσματα των κυριών, είχαν πάρει θέση από νωρίς, όχι μόνον οι κυρίες των τιμών και οι συγγενείς και οι φίλοι, αλλά και όσα αναίσχυντα και περίεργα για την έκβαση του τοκετού πλήθη κληρικών, ευγενών και κυβερνητικών παραγόντων, χωρούσαν. Γιατί έτσι πρόσταζε το έθιμο της εποχής: στον τοκετό της βασίλισσας, να παρευρίσκεται κόσμος πολύς.
Κάτω από τον πομπώδη ροζ ουρανό του κρεβατιού με τα λευκά φτερά στρουθοκαμήλου στις γωνίες του, κάτω από τις σκαλιστές χρυσές οροφές και τους κρυστάλλινους πολυελαίους και ανάμεσα στις λεπτοδουλεμένες επιτοίχιες μινιατούρες, έβγαλα, με κόπο και δυσαρέσκεια, την πρώτη κραυγή μου.
Η πρώτη αναπνοή μου ρούφηξε χνώτα άγνωστα, αρώματα ανακατωμένα, αναθυμιάσεις ξένου ιδρώτα. Το πρώτο βλέμμα μου αντίκρισε θολές παραμορφωμένες εικόνες αντικειμένων και προσώπων. Το πρώτο άκουσμά μου ήταν φασαρία κι ένα μεγάλο ‘ωωωω!’. Ένα επιφώνημα που ο ήχος του παρέπαιε αμήχανα, που δεν έκρυβε χαρά για τον ερχομό μου στην ζωή ή σεβασμό για το θαύμα της γέννας, ούτε συμπόνια προς τη μητέρα∙ αλλά μια μακρόσυρτη και μελλούμενη για το βασίλειο, απογοήτευση. Έκρυβε κι ένα συγκαλυμμένο καγχασμό που, εκείνη τη νύχτα, ήρθε να προστεθεί στους πολύχρονους εξευτελιστικούς σχολιασμούς για την σεξουαλική επάρκεια του πατέρα. Υποδήλωνε και μια ειρωνική μονόφθογγη αποδοκιμασία για την ικανότητα της μητέρας∙ ήμουν το πρώτο τους παιδί, μετά από επτά ολόκληρα χρόνια γάμου∙ και ήμουν κορίτσι .
Βιογραφικό :
Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Η Ρόδινη στάχτη είναι το τρίτο βιβλίο της. Έχουν προηγηθεί τα Πανσέληνος παρά κάτι (πεζοποιήματα, Αστάρτη 1989) και Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα) (μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα 2009). Πρόσφατα μοιράστηκε το Β΄ βραβείο διηγήματος για την ελληνική γλώσσα στον διεθνή διαγωνισμό που οργάνωσε η Asociación Cultural Helenica «Nostos» στην Αργεντινή.
Μέσα κι έξω από το βασιλικό υπνοδωμάτιο, στους προθαλάμους και στα διαμερίσματα των κυριών, είχαν πάρει θέση από νωρίς, όχι μόνον οι κυρίες των τιμών και οι συγγενείς και οι φίλοι, αλλά και όσα αναίσχυντα και περίεργα για την έκβαση του τοκετού πλήθη κληρικών, ευγενών και κυβερνητικών παραγόντων, χωρούσαν. Γιατί έτσι πρόσταζε το έθιμο της εποχής: στον τοκετό της βασίλισσας, να παρευρίσκεται κόσμος πολύς.
Κάτω από τον πομπώδη ροζ ουρανό του κρεβατιού με τα λευκά φτερά στρουθοκαμήλου στις γωνίες του, κάτω από τις σκαλιστές χρυσές οροφές και τους κρυστάλλινους πολυελαίους και ανάμεσα στις λεπτοδουλεμένες επιτοίχιες μινιατούρες, έβγαλα, με κόπο και δυσαρέσκεια, την πρώτη κραυγή μου.
Η πρώτη αναπνοή μου ρούφηξε χνώτα άγνωστα, αρώματα ανακατωμένα, αναθυμιάσεις ξένου ιδρώτα. Το πρώτο βλέμμα μου αντίκρισε θολές παραμορφωμένες εικόνες αντικειμένων και προσώπων. Το πρώτο άκουσμά μου ήταν φασαρία κι ένα μεγάλο ‘ωωωω!’. Ένα επιφώνημα που ο ήχος του παρέπαιε αμήχανα, που δεν έκρυβε χαρά για τον ερχομό μου στην ζωή ή σεβασμό για το θαύμα της γέννας, ούτε συμπόνια προς τη μητέρα∙ αλλά μια μακρόσυρτη και μελλούμενη για το βασίλειο, απογοήτευση. Έκρυβε κι ένα συγκαλυμμένο καγχασμό που, εκείνη τη νύχτα, ήρθε να προστεθεί στους πολύχρονους εξευτελιστικούς σχολιασμούς για την σεξουαλική επάρκεια του πατέρα. Υποδήλωνε και μια ειρωνική μονόφθογγη αποδοκιμασία για την ικανότητα της μητέρας∙ ήμουν το πρώτο τους παιδί, μετά από επτά ολόκληρα χρόνια γάμου∙ και ήμουν κορίτσι .
΄Ενα ιστορικό αφήγημα σε πρώτο πρόσωπο , ένα μυθιστόρημα πολιτικό που εκτυλίσσεται
στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης έως και τις αρχές του 18ου αιώνα , με τον άνεμο
του Διαφωτισμού να σαρώνει όλη την Ευρώπη , με το γαλλικό λαό σύσσωμο στις επάλξεις ,
με τον χάρτη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ν' αλλάζει τη θέση του πάνω στη γη , αλλά
και με την περίοδο της Τρομοκρατίας ν' αμαυρώνει τις ελπιδοφόρες σελίδες μιας
συγκλονιστικής Επανάστασης...
Βιογραφικό :
Η Σόνια Ζαχαράτου είναι δημοσιογράφος. Η Ρόδινη στάχτη είναι το τρίτο βιβλίο της. Έχουν προηγηθεί τα Πανσέληνος παρά κάτι (πεζοποιήματα, Αστάρτη 1989) και Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα) (μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα 2009). Πρόσφατα μοιράστηκε το Β΄ βραβείο διηγήματος για την ελληνική γλώσσα στον διεθνή διαγωνισμό που οργάνωσε η Asociación Cultural Helenica «Nostos» στην Αργεντινή.
