ΧΑΡΑΜΑΤΑ Η ΩΡΑ ΤΡΕΙΣ
Το ταβερνείο στις παρυφές των Εξαρχείων
είναι κάτι περισσότερο από γραφικό
οι προσωπογραφίες λογίων στους τοίχους
υδατογραφίες ή σκαριφήματα κάποιου αισθαντικού θαμώνα
μαρτυρούν την αναντίρρητη άλω του πνεύματος
οι δε συμπότες έμψυχο αντίγραφο του διάκοσμου
ήρωες του Πολυτεχνείου οι νεότεροι
από τη γενιά του ένα , ένα τέσσερα οι παλαιότεροι
κόβουν και ράβουν , δεν σταματούν
<< άμες πότ' ήμεν , άμες πότ' ήμεν >>
πίνουν και πίνουν απνευστί ζύθον και οίνον
εκθέτοντας μεγαλοφώνως τις ιαματικές τους συνταγές
για όλα τα δεινά της οικουμένης .
Και εγώ τι θέλω , τι γυρεύω αναμεσά τους
ένας << συντηρητικός >> , ένα σκουπίδι του συστήματος
κάτι με πνίγει , θέλω να πάρω αέρα
να σεργιανίσω στη δυσώνυμη πλατεία
με τους ναρκομανείς , τους άστεγους και τους ανώμαλους
να δροσιστούν τα φρένα μου με κάποια γκράφιτι αναρχικά
<< ΣΚΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ >> λόγου χάρη
κι έπειτα διασχίζοντας την Αλεξάνδρας και μουρμουρίζοντας
σε ρυθμό εμβατηρίου το ίδιο σλόγκαν για τους φασίστες
να φτάσω κάποτε στο σπιτικό μου
κι ας εξακολουθούν οι άλλοι στις παρυφές των Εξαρχείων
να φλυαρούνε για τη σωτηρία των κολασμένων
και τις δικές τους ενοχές .
......................................................................................
΄Ετσι λοιπόν << χαράματα , η ώρα τρεις >>
με γλυκοκοίμισε η Ερημιά στην αγκαλιά της
ΕΝΑΣ ΒΕΔΟΥΙΝΟΣ
Σεβάσμιος , ευθυτενής και ονειροπόλος
μεσ' στη φθαρμένη κελεμπία του με τα φτωχά κεντίδια
είδα ένα Βεδουίνο
να προσεύχεται με ατέλειωτες μετάνοιες
πίσω από τον κήπο της Ακαδημίας ,
πότε γονυπετής , πότε πρηνής στο χώμα .
Φελλάχος ίσως ή και Παλαιστίνιος
κυνηγημένος από τη γενέθλια γη του
επιζήσας πιθανόν πάνω στον σκυλοπνίχτη κάποιου δουλέμπορου .
Κυρίως δεν ξεχνάω τα μάτια του
τα λαμπερά του μάτια να φέγγουνε σαν το λυχνάρι του Αλαντίν
κι όπως σιγοψιθύριζε στίχους από το Κοράνιο
εννόησα επί τέλους το μυστικό της ιστορίας .
Γιατί σωριάστηκαν κι έγιναν θρύψαλα οι πύργοι του Μανχάταν
γιατί δεν λησμονούν ποτέ οι Εβραίοι το ολοκαύτωμα .
Πηγή : the books' journal
τεύχος 6 - Απρίλιος 2011
