Η κάκητα με συνεπήρε ολόσούμπιτο .
Δε θα μπορούσατε έτσι εσείς : λυσσάω και βρίζω
σα σκύλος . Ακόμα και του φεγγαριού το γυμνοκούτελο ,
δίχως τέλος είμαι ικανός ,
να το γαβγίζω .
Τα νεύρα , ως φαίνεται , είναι ...
Θα ' βγω
μια βόλτα να κάνω .
Μα ούτε στο δρόμο δεν έπαψα να βράζω .
Κάποια , μια καλησπέρα μου πετά .
Πάω ν' απαντήσω
-είναι γνωστή μου .
Θέλω ,
μα νιώθω
-δεν μπορώ πια να χαιρετήσω
ανθρωπινά .
Τ' είν ' ττο κακό που 'χω πάθει ;
Ψάχνουμαι :
΄Οπως ήμουνα είμαι
κι η μούρη μου , όπως την έχω μάθει .
Αγγίζω τ' αχείλι
και νιώθω από κάτω σκυλόδοντο .
Κρύβω το πρόσωπο στο μαντίλι
σαν να ' χω πονόδοντο
και τρχάλα , στο σπίτι μου να γυρίσω .
Με προφύλαξη δρόμο αλλάζω ,
μην πέσω στο τμήμα .
Ξάφνου μια κραυγή αλαλάζει :
'' Αστυφύλακα - έχει ουρά !''
Το χέρι μου βάνω πίσω
-παγώνω !
Το σημάδι αυτό ,
κι από σκυλόδοντο πιο καθαρό
-πως δεν το ' νιωσε στο τρεξιμό μου
η σοφή μου η καράφλα ;
Ξεπροβάλλει πίσ' απ' το σακάκι ,
κάνοντας σαν βεντάγια αέρα
πέρα-δώθε-πέρα
μια σκυλίσια ουράκλα !
Τι να κάνω εγώ τώρα , αλήθεια ;
Κάποιος ξεφώνισε , ήρθε κι άλλος ,
τρίτος , τέταρτος , πλήθια .
Τσαλαπάτησαν μια γριά κι εκείνη
τσίριζε ολοένα για διάολο και για σατανά
Κι όταν με βούρτσα τα μουστάκια ,
με σηκωμένες τις τρίχες μία μία
το πλήθος πελώριο κίνησε ενάντια μου όλο κακία ,
ξεσηκώνοντας φοβερό σαματά ,
έπεσα κι εγώ στα τέσσερά μου
κι άρχισα να γαβγίζω με μανία :
'' Γαβ ! Γαβ ! Γαβ !''
Mετάφραση : Πέτρος Ανταίoς
