Μαζὶ μὲ σὲ θυμᾶμαι καὶ τὸν Μπελογιάννη.
Τὸ σῶμα μου εἶχε τὴν παγκόσμια θέα
τὸ σῶμα σου φιλοξενοῦσε τὴν παγκόσμια ἀγωνία
τὸ σῶμα σου τὸ κάναμε γινάτι καὶ ταμπούρι
τὸ σῶμα σου ἀγαπημένη τῶν ἀγαπημένων
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν βγαίνει στὸ παζάρι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν στὰ πόδια της κυλᾶνε ἄστρα
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν μαζεύεται τὸ βράδι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν κυλάει ἀπὸ κρεβάτι σὲ κρεβάτι
σὰν τὴ ζωὴ ὅταν μαχαιρώνεται μὰ δὲν τὴν παίρνουνε τὰ δάκρυα.
Τὸ σῶμα σου τὸ φόρεσαν κονκάρδα
αὐτοὶ ποὺ πρόδωσαν αὐτοὶ ποὺ ξέχασαν αὐτοὶ ποὺ πᾶνε
αὐτοὶ ποὺ ἔχει στὸ στόμα τοὺς παγώσει
τὸ λίπος τῶν μελὸ ἐπιτάφιων λόγων
καὶ τῶν ἐπίκαιρων στίχων.
Οἱ βιρτουόζοι
τῶν γυναικείων λυγμῶν
καὶ τῶν ὡραίων ἀναστεναγμῶν
καὶ τῶν μισθῶν καὶ τῶν Σᾶς ἄρεσε;
Καλὸ δὲν ἦταν;… Εὐχαριστῶ!
Γλυκιά μου Μαίριλυν κι ἀκόμα πιὸ γλυκιὰ
ὅταν οἱ τίμιοι θολώνουν καὶ σὲ λὲν πουτάνα
γλυκιά μου Μαίριλύν μᾶς ἄφησες ἕνα στόμα
