΄ Ενα κλειδί στη Θεσσαλονίκη
Αμπαρβανέν , Φαρίας , ίσως Πινέδο ,
φυλάνε ακόμα , από της Ισπανίας
τους ανόσιους διωγμούς μακριά τώρα ,
το κλειδί κάποιου σπιτιού στο Τολέδο .
Ελεύθεροι πια από φόβους κι ελπίδες ,
κοιτάζουν το κλειδί καθώς βραδιάζει
ο μπρούντζος κρύβει παρελθόν και αποστάσεις ,
λάμψη απαλή και απόμακρη πικρία .
Τώρα που η πόρτα του έχει πια γίνει στάχτη ,
το μέταλλό του γίνεται κλείδα της διασποράς
και του ανέμου , όμοιο με κείνο το άλλο
το κλειδί του αδύτου που πέταξε κάποιος
μες στο γαλάζιο , όταν ο ρωμαίος όρμησε με βία
και κάποιο χέρι τ' άρπαξε στον ουρανό .
Μετάφραση : Δημήτρης Καλοκύρης
arrojados de España por impía
persecución, conservan todavía
la llave de una casa de Toledo.
Libres ahora de esperanza y miedo,
miran la llave al declinar el día;
en el bronce hay ayeres, lejanía,
cansado brillo y sufrimiento quedo.
Hoy que su puerta es polvo, el instrumento
es cifra de la diáspora y del viento,
afín a esa otra llave del santuario
que alguien lanzó al azul cuando el romano
acometió con fuego temerario,
y que en el cielo recibió una mano.
