Η μεγάλη στρατιά δε φοβάται
μέρες να οδηπορεί και μέρες .
Ποτάμια και βουνά είναι
ανύπαρκτα γι’ αυτήν .
Διάστροφα κύματα πελάγους οι Πέντε Αλυσίδες ,
το Βουμόνγκ ψηλό , πελώριο τόσο ,
με δύσβατους αυχένες .
Τα νερά του Χρυσού ΄Αμμου
χτυπούν πάνω σε βράχια που αγγίζουν
τον ουρανό . – Τι ζέστη !
Οι σιδερένιες αλυσίδες
της γέφυρας Νταντού , πάνω από το ποτάμι
τεντωμένες . – Τι κρύο !
Μα προτιμώ το χιόνι
που απλώνεται απέραντο , επάνω
στο Μινκιάν – κι όλη η στρατιά το περνά
χαμογελώντας .
ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΤΣΙΝΓΚ-ΚΑΝΓΚ
Εκεί κάτω , στους πρόποδες , οι σημαίες κυματίζουν
απ' τις κορφές ακούγονται οι σάλπιγγες ν' αντηχούνε .
Ο εχθρός ολοένα πιο στενά μας σφίγγε από παντού ,
μα εμείς με τις επάλξεις μας γενήκαμε ένα .
Εκτός από τις τέλειές μας γραμμές , που ' ναι σαν τείχος ,
όλων η θέληση πιο δυνατή κι από ισχυρό οχυρό ' ναι .
Γύρω απ' το Χουανγκυανγκ-κιέ το κανόνι αντηχεί .
Την υποχώρηση του εχθρού , μέσα στη νύχτα , αναγγέλει .
ΤΣΙΑΝΓΚ-ΚΙΑ
Μόνος , μες στο χινοπωριάτικον αγιάζι ,
στην καρδιά του Σιάνγκ -κιανγκ , που τα νερά του
κυλάνε κατά τον Βορρά , στην κορφή στέκω
της Νήσου του Πορτοκαλιού , και βλέπω ,
γύρω , σ' όλα τα ροδόχροα βουνά , τα δάση
μ' όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου βαμμένα .
Στ' αχανή νερά , με την πράσινη διαυγεια , επάνω ,
πλήθος καράβια ενάντια στο ρέμα ταξιδεύουν .
Αετοί το άπειρο των νεφών χτυπάνε ψάρια ,
στ' ανάβαθα νερά , όπως βέλη αναπηδούν .
Στην ευφροσύνη τους αφήνονται τα πλάσματα όλα
το φθινόπωρο , τη δύναμή τους ξεπερνώντας .
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ
Νινγκχούα
Τσινγκλιέου !
Κουειχούα .
Μονοπάτια στενά ,
βαθιά δάση ,
βρύα γλιστερά .
Το βήμα μας ,
που το κατευθύνουμε
σήμερα ;
Μα , στους πρόποδες
του Βουγίι !
Στο Βουγίι ,
Στο Βουγίι ,
ο άνεμος ξεδιπλώνει
την κόκκινη σημαία
σαν ζωγραφιά .
Μετάφραση : ΄Αρη Δικταίου
